پــادشــا بــر کــام هـای دل کـه بــاشــد؟ پــارســاپــارســا شــو تــا شـوی بــر هـر مـرادی پــادشــاپـــارســا شــو تـــا بـــبـــاشــی پـــادشــا ب…
| پــادشــا بــر کــام هـای دل کـه بــاشــد؟ پــارســا | پــارســا شــو تــا شـوی بــر هـر مـرادی پــادشــا |
| پـــارســا شــو تـــا بـــبـــاشــی پـــادشــا بـــر آرزو | کــارزو هــرگــز نــبـــاشــد پـــادشــا بـــر پــارســا |
| پــادشــا گــشــت آرزو بــر تــو ز بــی بـــاکــی تــو | جــان و دل بــایـدت داد ایـن پــادشـا را بــاژ و سـا |
| آز دیـو تــوسـت چـنـدیـن چـون رهـا جــوئی ز دیـو؟ | تــو رهــا کــن دیـو را تــا زو بــبــاشــی خــود رهـا |
| دیـو را پــیـغــمــبــران دیـدنـد و رانـدنـدش ز پــیـش | دیــو را نــادان نــبــیــنــد مــن نــمــودم مــر تــو را |
| خـویشـتـن را چـون فـریبـی؟ چـون نپـرهیزی ز بـد؟ | چـو نهی، چـون خود کنی عصیان، بـهانه بـر قضا؟ |
| چـونـکـه گـر تـو بـد کـنـی زان دیـو را بــاشـد گـنـاه | ور یـکـی نـیـکـی کـنـی زان مـر تــورا بــایـد ثــنـا؟ |
| چـون نیندیشی که می بـر خـویشتـن لعنت کنی؟ | از خــرد بــر خــویـشــتــن لـعـنـت چــرا داری روا؟ |
| جـز بـه دست تـو نگیرد ملک کس دیو، ای شگفت | جــز بــه لـفـظ تــو نـگـیـرد نـیـز مـر کـس را جــفــا |
| دسـت و قولت دسـت و قول دیو بـاشـد زین قیاس | ور نـبــاشـی تــو نـبــاشـد دیـو چـیـزی سـوی مـا |
| چـنـد گـردی گـرد ایـن و آن بــه طـمـع جــاه و مـال | کــز طــمــع هـرگــز نـیـایـد جــز هـمـه درد و بــلــا |
| گــرچــه مــوش از آســیــا بــســیــار یـابــد فــایـده | بــی گـمـان روزی فـرو کـوبــد ســر مـوش آســیـا |
| ای چـــرای گــور، گــرد دشـــت روز و شـــب چـــرا | ننگـری کـاین روز و شـب جـوید همـی از تـو چـرا؟ |
| چـون چـرا جـوئی از انـک از تـو چـرا جـوید هـمـی؟ | ایـن چـرا جــسـتــن ز یـکـدیـگـر چـرا بــایـد، چـرا؟ |
| مــر ســتــوران را غــذا انــدر گــیـا بــیـنــم هـمــی | بـــاز بـــی دانــش گــیــا را خــاک و آب آمــد غــذا |
| چــون بــقــای هـر دو را عــلــت نـیـامــد جــز غــذا | نـیسـت بـاقـی بـر حـقـیقـت نـه سـتـور و نـه گـیا |
| خـــاک و آب مـــرده آمـــد کـــیــمــیــای زنــدگـــی | مــردگــان چــونـنــد یـارب زنـدگــی را کــیـمــیـا!؟ |
| چــنـد پــوشــانـد زگــاه صــبــح تــا هـنـگـام شــام | خـاک را خـورشـید صـورت گشـتـن این رنگین ردا؟ |
| ایــن ردای خـــاک و آب آمـــد ســـوی مـــرد خـــرد | گـرچــه نـور آمـد بــه سـوی عـام نـامـش یـا ضـیـا |
| ای بـــرادر، جـــز بـــه زیــر ایــن ردا انـــدر نـــشـــد | این هـمـه بـوی و مـزه ی بـسـیار بـا خـاک آشـنـا |
| کشت زار ایزد است این خـلق و داس اوست مرگ | داس این کشت، ای بـرادر، همچـنین بـاشد سـزا |
| اوت کـشـت و اوت خـواهـد هـم درودن بـی گـمـان | هر که کـارد بـدرود، پـس چـون کـنی چـندین مرا؟ |
| کردمت پـیدا که بـس خوب است تـا قول آن حـکیم | کــایـن جــهـان را کــرد مـانـنـده بــه کــرد گــنـدنـا |
| مسـت گشـتـی، زان خـطا دانی صـوابـی را همی | وین نبـاشـد جـز خـطـا، وز مـسـت ناید جـز خـطـا |
| بـر مـراد خـویـشـتـن گـوئی هـمـی در دین سـخـن | خـویشـتـن را سـغبـه گشتـی تـکیه کردی بـر هوا |
| دیـن دبـسـتـان اسـت و امـت کـودکـان نـزد رسـول | در دبــســتــان اســت امــت ز ابــتــدا تــا انــتــهـا |
| گــر ســرودی بــر مــراد خــود بــگــویــد کــودکــی | جـز کـه خـواری چـیـز نـایـد ز اوسـتــاد و جـز قـفـا |
| حـجـتـی بـپـذیر و بـرهـانـی ز مـن زیرا کـه نـیسـت | آن دبــیـرســتــان کــلـی را جــز ایـن جــزوی گــوا |
| مادر فـرقان چـو دانی تـو که هفـت آیت چـراسـت؟ | یـا شــهـادت را چــرا بــنـیـاد کــرده ســتــنـد لــا؟ |
| بــر قـیـاس خــویـش دانـی هـیـچ کـایـزد در کـتــاب | از چه معنی چون دو زن کرده است مردی را بها؟ |
| ور زنـی کـردن چـو کـشـتـن نیسـت از روی قـیاس | هـر دو را کـشـتــن چـو یـکـدیـگـر چــرا آمـد جــزا؟ |
| وز قــیــاس تـــو رســول مــصــطــفــائی نــیــز تـــو | زانـکـه مـردم بــود هـمـچـون تـو رسـول مـصـطـفـا |
| وز قــیــاس تـــو چـــو بـــا پـــرنــد پـــرنــده هــمــه | پـــر دارد نــیــز مــاهــی، چـــون نــپـــرد در هــوا؟ |
| وز قـیاسـت بـوریا، گـر همـچـو دیبـا بـافـتـه اسـت، | قـیـمـتـی بــاشـد بــه عـلـم تـو چـو دیـبــا بــوریـا! |
| بیش ازین، ای فتنه گشته بر قیاس و رای خویش، | کــردمـی ظــاهـر ز عــیـبــت گـر مـرا کــردی کــرا |
| نیسـتـی آگـه چـه گـویم مر تـو را من؟ جـز همانک | عــامـه گــویـد «نـیـســتــی آگــه ز نـرخ لــوبــیـا» |
| کـهـربــای دیـن شـده سـتـی، دانـه را رد کـرده ای | کــاه بــربــائی هـمـی از دیـن بــه ســان کـهـربــا |
| مـبــتــلـای درد عـصــبــانـی بــه طــاعـت بــاز گـرد | درد عـصــیـان را جــز از طــاعـت نـیـابــد کـس دوا |
| گـر تــو را بــایـد کـه مـجــروح جــفــا بــهـتــر شــود | مــرهـمـی بــایـد نـهـادن بــر ســرش نـرم از وفــا |
| راســت گــوی و راه جــوی و از هــوا پــرهـیـز کــن | کــز هــوا چــیـزی نــژاد و هــم نــزایــد جــز عــنــا |
| گـر بــرانـدیـشـی بــریـده سـتــی رهـی دور و دراز | چون نیندیشی که این رفتن بـر این سان تـا کجا؟ |
| بـی عـصـا رفتـن نیابـد چـون همی بـینی که سـگ | مـر غـریـبــان را هـمـی جـامـه بــه درد بـی عـصـا |
| پـاره کـرده سـتـند جـامه ی دین بـر تـو بـر، لـاجـرم | آن ســگـان مـســت گـشــتــه روز حــرب کــربــلـا |
| آن سـگـان کـز خـون فـرزنـدانـش مـی جـوینـد جـاه | روز مـحـشـر سـوی آن مـیمـون و بـی هـمـتـا نـیا |
| آن سـگان که ت جـان نگردد بـی عوار از عیبـشـان | تــا نـشـوئی تــن بــه آب دوسـتـی ی اهـل عـبــا |
| چـون بـه حـب آل زهـرا روی شـسـتـی روز حـشـر | نـشـنـود گـوشـت ز رضـوان جـز سـلـام و مـرحـبـا |
| ای شده مدهوش و بـیهش، پـند حـجـت گوش دار | کـز عـطــای پــنـد بــرتــر نـیـســت در دنـیـا عـطــا |
| بــر طـریـق راسـت رو، چـون نـال گـردنـده مـبــاش | گــاه بـــا بـــاد شـــمــال و گــاه بـــا بـــاد صـــبـــا |
| جـز بـه خـشـنـودی و خـشـم ایـزد و پـیـغـمـبــرش | مـن نـدارم از کـسـی در دل نـه خــوف و نـه رجــا |
| خــوب دیــبـــائی طــرازیــدم حـــکــیــمــان را کــزو | تــا قــیـامـت مـر ســعــادت را نـبــیـنـد کـس جــزا |
| گـر بـه خـواب انـدر کـسـائی دیدی این دیبـای مـن | سوده کردی شرم و خـجـلت مر کسـائی را کسـا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
