ستوده غلامنی – به شیوه ی غــزل اما سپید مـی آیـی
به شیوه ی غــزل اما سپید مـی آیـی
به صبحِ جمعه به شعرِ جدید مـی آیـی
امیدِ ما چو نـفس می رود و می آید
برای تازگیِ این نویـد مـی آیـی
تـویی که معنیِ ســروی یکی از این ایام
برای چاره ی خـم های بــید مـی آیـی
به خواب دیدمت امشب که تاجِ مه بر سر
میانِ رو سیه ان رو ســفید مـی آیـی
مُـرَددم که قــدومِ تو مایه ی عید است
و یا که خود به موازاتِ عــید مـی آیـی
دعا کنم که بیاید ندایی از کــعبه
که تـــو برای تقاص شهیـــد مـی آیـی
الا که صاحب عـــصری مرا همین حاجت
بگو به ســـروریِ این مــــرید مـی آیـی
