مــرا ازیـن تــن رنــجــور و دیــده بــی خــوابجـهان چو پـر غرابـست و دل چو پـر ذبـابز بــهــر تــیـرگــی شــب مــرا رفــیـق چــراغز بــهـر روشــنـی د…
| مــرا ازیـن تــن رنــجــور و دیــده بــی خــواب | جـهان چو پـر غرابـست و دل چو پـر ذبـاب |
| ز بــهــر تــیـرگــی شــب مــرا رفــیـق چــراغ | ز بــهـر روشــنـی دل مــرا نــدیـم کــتــاب |
| رخـم چـو روی سـطرلاب زرد و پـوسـت بـر او | ز زخـم ناخـن چـون عـنکـبـوت اسـطـرلـاب |
| دو دیده همچو دو ثقبه گشاده ام شب و روز | ولـیـک بــی خـبــر از آفـتــاب و از مـهـتـاب |
| حــســام را کـه زنـد غـم کـنـم ز روی سـپــر | سؤال را که کند دل دهم بـه اشک جـواب |
| چـو چـوب عـنابـم چـین بـرگـرفـتـه روی همه | گـرفــتــه اشــکــم در دیـده گـونـه عــنـاب |
| مـرا ز ســر زدگــی کــز فــلــک شــدم در دل | بـه جـز مدیح ملـک فـکـرتـی نماند صـواب |
| خــدایـگـان جــهـان پــادشــاه هـفـت اقـلـیـم | سـر مـلـوک زمـیـن مـالـک قـلـوب و رقـاب |
| ابــوالـمـظــفــر ســلــطــان عــالـم ابــراهـیـم | کـه خــســروان را درگـاه او بــود مـحــراب |
| چـو سـوی کـعـبـه ملـوک جـهان بـپـیوسـتـند | بـه سـوی درگـه عـالـی او مجـی و ذهاب |
| ظـهـیـر دولـت و مـلـک و نـصـیـر دولـت و دین | بـه راستی و سزا بـودش از خلیفه خطاب |
| مـفــاخــر مـلــکــان زمــانـه از لــقــب اســت | بـدوسـت بــاز هـمـیـشـه مـفـاخـر الـقـاب |
| روا بـــود کــه فــزایــد جـــهــان بـــدو رامــش | سـزا بـود کـه نـمـایـد فـلـک بــدو اعـجـاب |
| خــدایـگــانـا از مــدح و خــدمــت تــو هـمــی | همه سـعـادت مـحـض آمـده جـلـالـت ناب |
| ز رأی تــســت فــروغ و مــضــای آتــش و آب | ز طـبـع تـسـت صـفـا و ثـبــات بـاد و تـراب |
| حـقـیـر بــاشـد بــا هـمـت تـو چـرخ و جـهـان | بـخیل بـاشد بـاد و کف تـو بـحـر و سحـاب |
| بـه بــزمـگـاه تـو شـاهـان و خـسـروان خـدام | بــه رزمـگـاه تـو خـانـان و ایـلـکـان حـجـاب |
| نــهــیــب خــنــجــر بـــران تــو عــدوی تــو را | بـبست بر دل و بردیده راه شادی و خواب |
| ز مهر و کین تـو چرخ و فلک دو گوهر ساخت | که هر دو مایه عمران شدند و اصل خراب |
| بــجــســت ذره زیـن و چــکــیــد قــطــره زان | شـد ایـن فـروزان آتــش شـد آن گـوارا آب |
| کـمـیـتــت انـدر تــک گـنـبــدیـســت انـدر دور | حسامت اندر زخم آتـشی است اندر تـاب |
| چــه مــرکــبــان را بــر هـم زنـد طــراد نـبــرد | چـه سرکشان را درهم کند طعان و ضراب |
| زمـیـن و کـوه بــپــوشـد ز خـون تـازه لـبــاس | سـپـهـر و مـهر بـبـنـدد ز گـرد تـیره نـقـاب |
| دل مـــبـــارز گـــیــرد ز تـــیــر و نـــیــزه غـــذا | سـر مـخـالـف یـابـد ز تـیغ و گـرز و شـراب |
| بــه مـیـغ ظــلــمـت رزمـت ز قــبــضــه وز زره | جـهـد ز خـنـجـر بــرق ورود ز تـیـر شـهـاب |
| تـــو را کــه یــارد دیــدن بـــه گــاه رزم دلــیــر | کـه نـیـزه داری در چـنـگ و تـیـر در پـرتـاب |
| نــیــافــت یـارد از هــیـبــت تــو خــاک درنــگ | نـکـرد یـارد بــا حـمـلـه تــو چــرخ شـتــاب |
| ز زخــم خــنـجــر و از گـرد مـوکـب تــو شــود | زمین چو چـشم همای و هوا چو پـر غراب |
| از آن فـــروزی آتـــش هــمــی بـــه رزم انــدر | کـه کـرد خـواهی دلـها بـه تـیغ تـیز کـبـاب |
| ز نـوک رمـح تـو کـنـدی گـرفـت چـنـگ هـژبـر | ز سـم رخـش تـو کـنـدی نمـود پـر عـقـاب |
| همیشـه تـا فـلک اندر سـه وقـت هر سـالی | شـود بـه گـشـت رحـا و حـمـایل و دولـاب |
| چــو چـــرخ گــردان بـــر تـــارک اعــادی گــرد | چـو مـهـر تـابـان بـر طـلـعـت مـوالـی تـاب |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
