. . . ایــن مـــصـــرع ســـاقـــط شـــده . . .هــــر روز بــــر آســــمــــانــــت بـــــاد امــــروا***در رهــگــذر بــاد چــراغــی کــه تــراســتتــ…
| . . . ایــن مـــصـــرع ســـاقـــط شـــده . . . | هــــر روز بــــر آســــمــــانــــت بـــــاد امــــروا |
| *** | |
| در رهــگــذر بــاد چــراغــی کــه تــراســت | تــرسـم کـه: بــمـیـرد از فـراغـی کـه تـراسـت |
| بــوی جــگــر ســوخــتــه عــالـم بــگـرفــت | گـر نـشـنـیـدی، زهـی دمـاغـی کـه تـراسـت! |
| *** | |
| بــا آن کـه دلـم از غـم هـجــرت خـونـسـت | شــادی بـــه غــم تـــوام ز غــم افــزونــســت |
| انـدیـشـه کـنـم هـر شــب و گـویـم: یـا رب | هجـرانـش چـنـینـسـت، وصـالـش چـونـسـت؟ |
| *** | |
| جــایـی کــه گــذرگــاه دل مــحــزونــســت | آن جـــا دو هــزار نــیــزه بـــالـــا خـــونــســـت |
| لـیـلـی صـفـتــان ز حــال مـا بــی خـبــرنـد | مـجــنـون دانـد کـه حـال مـجـنـون چـونـسـت؟ |
| *** | |
| دل خـسـتـه و بـسـتـه مسلسل موییست | خـون گـشـتــه و کـشـتـه بــت هـنـدویـیـسـت |
| ســودی نــدهــد نــصــیــحـــت، ای واعــظ | ای خــانـه خــراب طـرفـه یـک پــهـلـویـیـســت |
| *** | |
| تــقـدیـر، کـه بــر کـشـتــنـت آزرم نـداشـت | بــر حــســن و جــوانــیـت دل نــرم نــداشــت |
| انـدر عـجـبــم زجـان سـتـان کـز چـو تـویـی | جـان بــسـتــد و از جـمـال تــو شـرم نـداشـت |
| *** | |
| چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت | بـــر چـــهــره هــزار گــل ز رازم بـــشــکــفــت |
| رازی، که دلم ز جـان همی داشـت نهفـت | اشــکــم بــه زبــان حــال بــا خــلـق بــگـفــت |
| *** | |
| بــنـلـاد تــو شـد تــربــیـت خـواجـه و لـیـک | بــنـلـاد تــو سـسـت هـمـچــو بــنـیـاد تــو بــاد |
| بـی روی تـو خـورشـیـد جـهـان سـوز مـبـاد | هــم بـــی تـــو چـــراغ عــالــم افــروز مــبـــاد |
| بــا وصـل تـو کـس چـو مـن بـد آمـوز مـبــاد | روزی کـــه تـــرا نـــبــــیـــنـــم آن روز مـــبــــاد |
| *** | |
| زلــفـــش بـــکـــشـــی شـــب دراز انــدازد | ور بــــگـــشـــایـــی چـــنـــگـــل بــــاز انـــدازد |
| ور پــیـچ و خـمـش ز یـک دگـر بــگـشـایـنـد | دامــــن دامــــن مــــشـــــک طـــــراز انــــدازد |
| *** | |
| چــون روز عــلــم زنــد بـــه نــامــت مــانــد | چـون یـک شـبــه شـد مـاه بــه جـامـت مـانـد |
| تــقــدیــر بـــه عــزم تــیــز گــامــت مــانــد | روزی بــــه عــــطــــا دادن عــــامـــت مـــانـــد |
| *** | |
| جــز حــادثــه هـرگـز طــلـبــم کـس نـکـنـد | یـک پــرســش گــرم جــز تــبــم کــس نـکــنـد |
| ورجـان بـه لـب آیدم، بـه جـز مردم چـشـم | یــک قـــطـــره آب بـــر لــبـــم کـــس نــکـــنــد |
| *** | |
| بـــفـــنــود تـــنــم بـــر درم و آب و زمـــیــن | دل بـــر خــرد و عــلــم بـــه دانــش بـــفــنــود |
| *** | |
| نــامــت شـــنــوم، دل ز فــرح زنــده شــود | حـــال مــن از اقــبـــال تـــو فــرخــنــده شــود |
| وز غـیـر تــو هـر جـا سـخـن آیـد بــه مـیـان | خــــاطـــر بــــه زار غـــم پــــراگـــنـــده شـــود |
| *** | |
| آمـد بــر مـن، کـه؟ یـار، کـی؟ وقـت سـحـر | تـرسـنده ز کـه؟ ز خـصـم، خـصـمش کـه؟ پـدر |
| دادمـش دو بــوسـه، بــر کـجـا؟ بــر لـب تـر | لب بـد؟ نه، چه بد؟ عقیق، چون بد؟ چو شکر |
| *** | |
| هان! تـشـنـه جـگـر، مـجـوی زین بـاغ ثـمـر | بـــیــدســـتـــانــیــســت ایــن ریــاض بـــدو در |
| بـیهوده همان، که بـاغـبـانت بـه قـفـاسـت | چـون خـاک نـشـسـتــه گـیـر و چـون بــاد گـذر |
| *** | |
| چون کشتـه بـبـینی ام، دو لب گشتـه فراز | از جــان تــهـی ایـن قــالــب فــرســوده بــه آز |
| بــر بــالـیـنـم نـشــیـن و مـی گــوی بــنـاز: | کـای مـن تـو بـکـشـتـه و پـشـیمـان شـده بـاز |
| *** | |
| در جــسـتــن آن نـگـار پــر کـیـنـه و جــنـگ | گــشــتــیـم ســراپــای جــهـان بــا دل تــنــگ |
| شــد دســت ز کــار و رفــت پـــا از رفــتــار | این بس که به سر زدم و آن بس که به سنگ |
| *** | |
| بـر عشـق تـوام، نه صبـر پـیداسـت، نه دل | بـی روی تـوام، نـه عـقـل بـر جـاسـت، نـه دل |
| این غـم، که مراسـت کوه قافسـت، نه غم | این دل، که تـراسـت، سنگ خـاراسـت، نه دل |
| *** | |
| واجـب نـبــود بــه کـس بــر، افـضـال و کـرم | واجـــب بـــاشـــد هــر آیــنــه شـــکــر نــعـــم |
| تـــقــصــیــر نــکــرد خــواجــه در نــاواجــب | مــن در واجــب چــگــونــه تــقــصــیــر کــنــم؟ |
| *** | |
| یــوســـف رویــی، کــزو فــغــان کــرد دلــم | چـــون دســـت زنــان مــصـــریــان کـــرد دلــم |
| ز آغــاز بــه بــوســه مــهــربــان کــرد دلــم | امــــروز نـــشــــانـــه غــــمــــان کــــرد دلــــم |
| *** | |
| چـون جـشـه فشـانی، ای پـسـر، در کویم | خـــاک قــدمــت چـــو مــشــک در دیــده زنــم |
| *** | |
| در پـیش خـود آن نـامـه چـو بـلـکـامـه نـهم | پــرویـن ز ســرشــک دیـده بــر جــامــه نــهــم |
| بــر پـاسـخ تـو چـو دسـت بــر خـامـه نـهـم | خــواهـم کــه: دل انــدر شــکــن نــامــه نـهـم |
| *** | |
| در مـنـزل غــم فــگــنـده مــفــرش مــایـیـم | وز آب دو چـــشـــم دل پـــر آتـــش مـــایــیـــم |
| عـالـم چـو سـتـم کـنـد سـتـمـکـش مـاییم | دســـت خـــوش روزگـــار نــاخـــوش مــایــیــم |
| *** | |
| از گــیـســوی او نـســیـمــک مــشــک آیـد | وز زلـــفـــک او نـــســـیـــمـــک نـــســـتـــرون |
| *** | |
| در عشق، چـو رودکی، شدم سـیر از جـان | از گــریــه خـــونــیــن مــژه ام شــد مــرجـــان |
| الــقــصــه کــه: از بـــیــم عــذاب هــجــران | در آتـــــش رشــــکــــم دگــــر از دوزخــــیــــان |
| *** | |
| دیـدار بــه دل فــروخــت، نـفــروخــت گـران | بـــوســه بــه روان فــروشــد و هــســت ارزان |
| آری، کـــه چـــو آن مـــاه بـــود بــــازرگـــان | دیــدار بــه دل فــروشــد و بـــوســه بــه جــان |
| *** | |
| رویـت دریـای حــســن و لـعــلــت مـرجــان | زلــفـــت عـــنــبـــر، صـــدف دهــن، در دنــدان |
| ابــرو کـشـتــی و چــیـن پــیـشــانـی مـوج | گــرداب بــلـا غــبــغــب و چــشــمـت تــوفــان |
| *** | |
| ای از گـــل ســـرخ رنـــگ بـــربـــوده و بـــو | رنـــگ از پــــی رخ ربــــوده، بــــو از پـــی مـــو |
| گل رنگ شـود، چـو روی شـویی، همه جـو | مـشـکـین گـردد، چـو مـو فـشـانـی، همـه کـو |
| *** | |
| ای نـــالـــه پـــیــر خـــانــقـــاه از غـــم تـــو | وی گــریــه طـــفــل بـــی گــنــاه از غـــم تـــو |
| افــغــان خــروس صــبـــح گــاه از غــم تـــو | آه از غــــــم تــــــو! هـــــزار آه ازغـــــم تــــــو! |
| *** | |
| چـرخ کـجـه بــاز، تــا نـهـان سـاخـت کـجـه | بـــا نـــیــک و بـــد دایــره دربـــاخـــت کـــجـــه |
| هنگـامه شـب گذشـت و شـد قـصـه تـمام | طــالـع بــه کــفــم یـکــی نـیـنـداخــت کــجــه |
| *** | |
| رخــــســــاره او پــــرده عـــشــــاق دریـــد | بــــا آن کـــه نـــهـــفـــتــــه دارد انـــدر پــــرده |
| *** | |
| زلــفــت دیـدم، ســر از چــمـان پــیـچــیـده | ونـــدر گـــل ســــرخ ارغـــوان پــــیـــچــــیـــده |
| در هـــر بــــنـــدی هـــزار دل در بــــنـــدش | در هــر پـــیــچـــی هــزار جـــان پـــیــچـــیــده |
| *** | |
| ای بــر تــو رســیـده بــهــر هــر یـک چــاره | از حـــال مـــن ضـــعـــیـــف جــــویـــی چــــاره |
| *** | |
| چـــون کـــار دلـــم ز زلـــف او مــانــد گـــره | بــــر هـــر رگ جـــان صـــد آرزو مـــانـــد گـــره |
| امـیـد ز گـریـه بــود، افـسـوس! افـسـوس! | کــان هـم شــب وصــل در گــلــو مــانــد گــره |
| *** | |
| ای طــرفــه خــوبــان مـن، ای شــهـره ری | لــب را بــه ســپــیـد رگ بــکــن پــاک از مــی |
| *** | |
| از کــعــبــه کــلــیـســیـا نـشــیـنـم کــردی | آخــــر در کـــفــــر بــــی قــــریـــنـــم کــــردی |
| بـعـد از دو هـزار سـجـده بـر درگـه دوسـت | ای عــشــق، چــه بــیـگــانـه ز دیـنـم کــردی! |
| *** | |
| گـر بــر ســر نـفــس خــود امـیـری، مـردی | بـــر کــور و کــر، ار نــکـــتـــه گــیــری، مــردی |
| مــــردی نـــبــــود فــــتــــاده را پــــای زدن | گــر دســـت فـــتـــاده ای بـــگــیــری، مــردی |
| *** | |
| آن خــر پــدرت بــه دشــت خــاشــاک زدی | مــــامــــات دف و دو رویــــه چـــــالـــــاک زدی |
| آن بـــر ســر گــورهــا تـــبـــارک خــوانــدی | ویــــن بـــــر در خــــان هــــا تــــبــــوراک زدی |
| *** | |
| دل ســــیـــر نـــگـــرددت ز بــــیـــدادگـــری | چـــشــم آب نــگــرددت، چــو در مــن نــگــری |
| ایـن طـرفـه کـه: دوسـت تــر ز جـانـت دارم | بـــا آن کــه ز صـــد هــزار دشـــمــن بـــتـــری |
| *** | |
| بـــا داده قـــنــاعـــت کــن و بـــا داد بـــزی | در بــــنـــد تــــکــــلـــف مـــشــــو، آزاد بــــزی |
| در بــه ز خـودی نـظـر مـکـن، غـصـه مـخـور | در کــم ز خـــودی نــظـــر کــن و شـــاد بـــزی |
| *** | |
| نـارفــتــه بــه شــاهـراه وصــلــت گــامــی | نــایــافــتـــه از حـــســن جـــمــالــت کــامــی |
| نــاگــاه شــنــیــدم ز فــلــک پــیــغــامــی: | کـــز خـــم فـــراق نـــوش بــــادت جــــامـــی! |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
