گر به سوگ قلم َام واژه بسوخت خرده مگیر
دیه خون قلم را تو بدوشِ منِ دلمرده مگیر
قلم از سردی احساس تو درهم بشکست
به تراشِ سخن ازجان قلم خورده مگیر
چه کسی گفت وَلّیِ قلمی ، شاعر شهر
قلم از پای فتاده ست از او گُرده مگیر
این سیه جامه هم از داغ به تن کرده قلم
من چه گویم که زتن، جامه این مرده مگیر
تا که دستِ اجل است خدعه به دیوان فلک
تو سراغِ من و هیچ حاسبِ دیوانه مگیر
گذرت چون که فتاد بر قلم دفتر من
دیده اغماض نما ، خوانشِ افسرده مگیر
