هـوشــمــنــدی بــدیـد مــجــنــون راآن ز فـــرمــان عـــقــل بـــیــرون راگــه بــه ویـرانــه ای هـمــی گــردیـدگـریـه مـی کــرد و زار مـی نـالـیـدگـ…
| هـوشــمــنــدی بــدیـد مــجــنــون را | آن ز فـــرمــان عـــقــل بـــیــرون را |
| گــه بــه ویـرانــه ای هـمــی گــردیـد | گـریـه مـی کــرد و زار مـی نـالـیـد |
| گـاه چــون سـایـه بــا زمـیـن هـمـوار | اوفـــتـــادی بـــه پـــای هــر دیــوار |
| گـه فـکـنـدی چــو آفــتــاب ســپــهـر | خویشتن را به صحنش از سر مهر |
| گـه بــه مـژگـانـش آســتــان رفـتــی | چون سگان سر بـر آستـان خفتی |
| گـــفـــت بــــا او حـــریـــف فـــرزانـــه | کـه تـو را ایـن هـمـه بــدیـن خـانـه |
| مـهـر ورزی و چـاپـلـوسـی چـیـسـت | خـاکروبـی و خـاکبـوسی چـیسـت |
| نـیـسـت نـقـش بــتــی بــه دیـوارش | چـه بـری سـجـده بـر همـن وارش |
| از خـس و خــار او چــه مـی جــویـی | زان نرسـتـه گـلـی چـه می بـویی |
| گفت خامش که این مقام کسیست | که بـه هر موی من ازو هوسیست |
| قـصـه کـوتـه نـشـیمـن لـیـلـی سـت | کـه ز هـر ذره ام بـه او مـیلـیـسـت |
| نـیـسـت ایـنـجـا گـشـاده هـیـچ دری | کــه نــبـــوده بـــر آن درش گــذری |
| نــیـســت ایـنــجــا ســتــاده دیـواری | کـه بـه پـشـتـش نسـوده یکـبـاری |
| نیسـت اینـجـا ز گـل دمـیده خـسـی | که نه دامن بـر آن کشـیده بـسـی |
| هر چه من می کنم بـه بـوی ویست | اضـــطـــرابـــی ز آرزوی ویــســـت |
| عــشـــقــبـــازی بـــه مــنــزل یــاران | نــیــســت جــز شــیــوه وفــاداران |
| سـنـگـدل آن کـه چـون بـه مـنـزل یار | بــگــذرد نــگــذرد ز هــوش و قــرار |
| بـــی قــراری و بــیــخــودی نــکــنــد | تــرک ســامـان و بــخــردی نـکـنـد |
| نــکـــنـــد داســـتـــان شـــوق آغـــاز | بــــا در و بــــام او نــــگــــویــــد راز |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
