عــابــدی، در کــوه لــبــنـان بــد مـقــیـمدر بــن غـاری، چــو اصـحــاب الـرقـیـمروی دل، از غـــیــر حـــق بـــرتـــافـــتـــهگــنــج عـــزت را ز عــ…
| عــابــدی، در کــوه لــبــنـان بــد مـقــیـم | در بــن غـاری، چــو اصـحــاب الـرقـیـم |
| روی دل، از غـــیــر حـــق بـــرتـــافـــتـــه | گــنــج عـــزت را ز عـــزلــت یــافـــتـــه |
| روزهــا، مــی بـــود مــشــغــول صــیــام | قرص نانی، می رسـیدش وقـت شـام |
| نصـف آن شـامش بـدی، نصفی سـحـور | وز قـناعـت، داشـت در دل صـد سـرور |
| بـر همـین مـنوال، حـالـش می گـذشـت | نامـدی زان کـوه، هرگـز سـوی دشـت |
| از قــضــا، یـک شــب نـیـامـد آن رغــیـف | شـد ز جـوع، آن پــارسـا زار و نـحـیـف |
| کــرد مــغـــرب را ادا، وآنــگــه عـــشـــاء | دل پــر از وســواس، در فـکـر عــشــاء |
| بــس کـه بــود از بـهـر قـوتـش اضـطـراب | نه عبـادت کرد عابـد، شـب، نه خـواب |
| صـبــح چــون شــد، زان مـقـام دلـپــذیـر | بــهـر قــوتــی آمـد آن عــابــد بــه زیـر |
| بــود یــک قــریــه، بــه قــرب آن جــبـــل | اهـل آن قــریـه، هـمــه گــبــر و دغــل |
| عـــابـــد آمــد بـــر در گــبـــری ســـتـــاد | گـــبـــر او را یــک دو نـــان جـــو بـــداد |
| بــســتــد آن نـان را و شـکـر او بــگـفـت | وز وصـول طـعمه اش، خـاطـر شـکفت |
| کـــرد آهـــنـــگ مـــقـــام خـــود دلـــیــر | تــا کــنـد افــطــار زان خــبــز شــعــیـر |
| در ســرای گــبــر بــد گــرگـیـن ســگـی | مـانـده از جـوع، اسـتــخـوانـی و رگـی |
| پــیـش او، گــر خــط پــرگــاری کــشــی | شـکـل نـان بـینـد، بـمـیرد از خـوشـی |
| بـــر زبـــان گــر بـــگــذرد لــفــظ خـــبـــر | خــبــز پــنــدار، رود هــوشــش ز ســر |
| کــلــب، در دنــبــال عــابــد بــو گــرفــت | آمــدش دنــبـــال و رخـــت او گــرفــت |
| زان دو نان، عـابـد یکـی پـیشـش فـکـند | پــس روان شــد، تــا نـیـابــد زو گـزنـد |
| ســگ بــخــورد آن نـان، وز پــی آمــدش | تـــــا مــــگـــــر، بـــــار دگـــــر آزاردش |
| عـــــابـــــد آن نــــان دگــــر، دادش روان | تـــــا کـــــه از آزار او یــــابـــــد امــــان |
| کــلــب خــورد آن نــان و از دنـبــال مــرد | شــد روان و روی خــود واپــس نـکــرد |
| هـمــچــو ســایـه، در پــی او مـی دویـد | عف عفی می کرد و رختش می درید |
| گـفــت عــابــد چــون بــدیـد آن مـاجــرا: | مـن سـگـی چـون تـو ندیدم، بـی حـیا |
| صــاحـــبـــت، غــیــر دو نــان جـــو نــداد | وان دونان، خود بـستـدی، ای کج نهاد |
| دیـگـرم، از پـی دویـدن بــهـر چـیـسـت؟ | وین همه، رختـم دریدن بـهر چـیست؟ |
| سگ، به نطق آمد که: ای صاحب کمال | بـی حیا، من نیستـم، چـشمت بـمال |
| هسـت، از وقـتـی کـه بـودم مـن صـغـیر | مــســکــنــم، ویـرانـه ایـن گــبــر پــیـر |
| گـوســفــنـدش را شــبــانـی مـی کـنـم | خــانـه اش را پــاسـبــانـی مـی کـنـم |
| گــاه گــاهـی، نــیـم نــانــم مــی دهــد | گـاه، مـشـتـی اسـتـخـوانم مـی دهد |
| گــاه، غـــافـــل گــردد از اطـــعـــام مــن | وز تـــغــافــل، تــلــخ گــردد کــام مــن |
| بـگـذرد بـسـیـار، بــر مـن صـبــح و شـام | لــا اری خــبــزا ولــا الـقــی الـطــعــام |
| هـفـتــه هـفـتـه، بــگـذرد کـایـن نـاتــوان | نی ز نان یابـد نشان، نی ز استـخـوان |
| گـاه هـم بــاشــد، کــه پــیـر پــر مـحــن | نـان نـیـابـد بـهـر خـود، چـه جـای مـن |
| چـــون کـــه بــــر درگـــاه او پــــرورده ام | رو بـــــه درگـــــاه دگـــــر، نــــاورده ام |
| هــســت کــارم، بــر در ایـن پــیـر گــبــر | گــاه شــکــر نـعــمـت او، گــاه صــبــر |
| تـــا قــمــار عــشــق بـــا او بـــاخـــتـــم | جــز در او، مــن دری نــشــنــاخــتـــم |
| گـه بـه چـوبــم مـی زنـد، گـه سـنـگـهـا | از در او، مـــن نـــمـــی گـــردم جــــدا |
| چـونکه نامد یکی شبـی نانت بـه دست | در بــنـای صــبــر تــو آمـد شــکـســت |
| از در رزاق رو بـــــــر تـــــــافـــــــتـــــــی | بـــر در گــبـــری روان بــشــتــافــتــی |
| بــهـر نـانـی، دوســت را بــگــذاشــتــی | کــرده ای بـــا دشــمــن او آشـــتـــی |
| خــود بـــده انــصــاف، ای مــرد گــزیــن! | بـی حـیاتـر کیسـت؟ من یا تـو؟ بـبـین |
| مـرد عـابـد، زین سـخـن، مـدهوش شـد | دســت را بــر سـر زد و از هـوش شـد |
| ای ســگ نــفــس بــهــائی، یــاد گــیـر! | ایـن قـنـاعـت، از ســگ آن گـبــر پــیـر |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
