چـــو دولــت گــیــر شــد دام زلــیــخــافــلــک زد ســکــه بـــر نــام زلــیــخـــانــظــر از آرزوهــای جـــهــان بـــســـتبـه خـدمـتـگـاری یوسـف میا…
| چـــو دولــت گــیــر شــد دام زلــیــخــا | فــلــک زد ســکــه بـــر نــام زلــیــخـــا |
| نــظــر از آرزوهــای جـــهــان بـــســـت | بـه خـدمـتـگـاری یوسـف میان بـسـت |
| ز زرکــش جــامــه هــای خــز و دیــبـــا | بـه قدش همچـو قدش چـسـت و زیبـا |
| مـــذهــب تـــاج هــا زریــن کـــمــرهــا | مـرصـع هـر یـک از رخــشــان گـهـرهـا |
| چـو روز سـال هر یک سـیصد و شصت | مـهـیـا کـرد و فـارغ بــال بــنـشـســت |
| بــه هـر روزی کــه صــبــح نـو دمـیـدی | بـه دوشـش خـلـعـتـی از نو کـشـیدی |
| چــو از زر تــاج کـردی خــســرو شــرق | بـــه تـــاج دیــگــرش آراســتــی فــرق |
| چــو ســر افــراخــتـــی ســرو روانــش | بــه آیـیـن دگــر بــســتــی مــیــانــش |
| رخ آن آفـــــتـــــاب دلــــفـــــریــــبـــــان | نـشــد طــالـع دو روز از یـک گــریـبــان |
| دوبـــار آن تـــازه ســـرو گــلــشـــن راز | بـه یک افـسـر نـشـد هـرگـز سـرافـراز |
| نیسـت آن لـب شـکـر از یک کـمـربـنـد | مــیــان خـــود مـــکـــرر از نــی قـــنــد |
| چــو تــاج زر بــه فــرقــش بــر نــهـادی | هــزاران بــوســه اش بـــر فــرق دادی |
| کـه چـون تـو خـاک پـایش تـاج مـن بـاد | بـــه اوج ســـروری مــعــراج مــن بـــاد |
| چــو پــیـراهــن کــشــیـدی بــر تــن او | شـــدی هـــمـــراز بـــا پـــیــراهـــن او |
| تــنــم گــفــتــی ز تــو یــک تـــار بـــادا | وز آن تــن چــون تــو بـــرخــوردار بـــادا |
| قــــبـــــا بـــــر قــــد آن ســــرو دلــــارا | چـو کـردی راسـت گـفـتـی مـر قـبـا را |
| کـــه دارم آرزو زان ســــرو گـــلـــرنـــگ | که همچون تو در آغوشش کشم تنگ |
| کـمـر چـون چـسـت کـردی بـر مـیانش | گــذشــتــی ایـن تــمــنـا بــر زبــانـش |
| کـه گـر دسـتـم کـمر بـودی چـه بـودی | ز وصـلـش بـهـره ور بــودی چـه بـودی |
| مسلسل گیسویش چـون شانه کردی | مــــــداوای دل دیـــــوانـــــه کــــــردی |
| بــه هـم دربــافــتــی از عــنــبــر خــام | شــکــار جــان خــود را عــنـبــریـن دام |
| بـه قصد خـورد شـام و طعمه چـاشـت | بـه نعمت خانه خود روز و شب داشت |
| مــهــیــا کـــرده خـــوانــهــای مــلـــون | بــه نـعــمــت هـای گــونـاگــون مـزیـن |
| پـــی حــلــواش قــنــد و مــغــز بـــادام | گـــرفـــتــــی از لـــب و دنـــدان او وام |
| بـــرای مـــیــوه هــای گـــونــه گـــونــه | ز ســیـمـیـن سـیـب او کـردی نـمـونـه |
| گـهـی از سـیـنـه هـای مـرغ در پـیـش | کبـابـش سـاز کردی چـون دل خـویش |
| گـــهــی دادی چـــو لـــعـــل آبـــدارش | مــربـــاهــای خـــاص خــوشــگــوارش |
| چــو کـردی شــربــتــش از شـکـر نـاب | شـدی هـمـچـون نـبـات از شـرم او آب |
| بـه هـر چـیـزش کـز اینـهـا مـیـل دیـدی | روان چون جـان خود پـیشش کشیدی |
| شـبــانـگـه کـش خـیـال خــواب بــودی | ز روز و رنــــج او بــــی تــــاب بــــودی |
| بـــیــفــکــنــدی فـــراش دلــپـــذیــرش | نــهــادی مـــهــد دیــبـــا و حـــریــرش |
| نــهــالــش را ز گــل کــردی نــهـالــیـن | گــلـش را از ســمـن یـا لــالـه بــالـیـن |
| فسون خواندی بسی و افسانه گفتی | غـبــار خــاطــرش ز افـســانـه رفـتــی |
| چـو بـسـتـی نرگـسـش را پـرده خـواب | شـدی بـا شـمع همـدم در تـب و تـاب |
| دو مـسـت آهوی خـود را تـا سـحـرگـاه | چــرانـیـدی بــه بــاغ حــســن آن مـاه |
| گـهی بـا نـرگـسـش هـمـراز گـشـتـی | گهی بـا غـنچـه اش دمسـاز گشـتـی |
| گــهـی از لــالــه زارش لــالــه چــیـدی | گـهـی از گـلـسـتــانـش گـل چــریـدی |
| گرفتـی گه ز نوشـین چـشـمه اش لب | گهش گرد ذقـن گشـتـی چـو غـبـغـب |
| گهی بـا گیسویش کردی سخـن سـاز | کـه ای هـمـسـر شـده بــا گـلـبـن نـاز |
| مــرا از دیــده زان خــونــابـــه پــاشــی | کـه دیوی بـا پـری هـمـخـوابـه بـاشـی |
| بـدیـن افـسـوس پـشـت دسـت پـایـان | رسـاندی شب چـو گیسویش بـه ایان |
| بــه روزان و شــبــان ایــن بــود کــارش | نـــبــــود از کـــار او یـــکـــدم قـــرارش |
| غـمش خـوردی و غـمـخـواریش کـردی | بــه خــاتــونـی پــرســتــاریـش کـردی |
| بـلـی عـاشـق همیشـه جـان فـروشـد | بـه جـان در خـدمت معـشـوق کـوشـد |
| بـــه مـــژگـــان از ره او خـــار چـــیــنــد | بـــه چــشــم از پـــای او آزار چــیــنــد |
| بــه چـشـم و جـان نـشـیـنـد حـاضـر او | بـــود کــافـــتـــد قـــبـــول خـــاطـــر او |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
