دیـروز کـه چـشـم تـو بــمـن در نـگـریـسـتخـلـقـی بــهـزار دیـده بــر مـن بــگـریـسـتهـــر روز هـــزار بــــار در عـــشـــق تــــو اممــیــبــایـد مــر…
| دیـروز کـه چـشـم تـو بــمـن در نـگـریـسـت | خـلـقـی بــهـزار دیـده بــر مـن بــگـریـسـت |
| هـــر روز هـــزار بــــار در عـــشـــق تــــو ام | مــیــبــایـد مــرد و بــاز مــیــبــایـد زیـســت |
| *** | |
| عـاشـق نتـواند کـه دمـی بـی غـم زیسـت | بـی یـار و دیـار اگـر بــود خـود غـم نـیـسـت |
| خـوش آنکـه بـیک کـرشـمـه جـان کـرد نثـار | هجـران و وصـال را نـدانـسـت کـه چـیسـت |
| *** | |
| گـر مـرده بــوم بــر آمـده سـالـی بــیـسـت | چـه پـنداری کـه گـورم از عـشـق تـهیسـت |
| گر دسـت بـخـاک بـر نهی کین جـا کیسـت | آواز آیـد کـه حــال مـعــشــوقـم چــیـســت |
| *** | |
| مـی گـفـتـم یار و مـی نـدانسـتـم کـیسـت | می گفتـم عشق و می ندانستـم چـیست |
| گـر یـار ایـنـســت چــون تــوان بــی او بــود | ور عشق اینست چـون تـوان بـی او زیست |
| *** | |
| ای دل همه خون شوی شکیبـایی چیست | وی جـان بـدرآ ایـنـهـمـه رعـنـایی چـیـسـت |
| ای دیـده چــه مـردمـیـسـت شـرمـت بــادا | نـادیـده بـه حـال دوسـت بـینـایی چـیسـت |
| *** | |
| انـدر هـمـه دشـت خــاوران گـر خـاریـسـت | آغـشـتــه بــه خــون عـاشـق افـگـاریـسـت |
| هـر جـا کـه پـریرخـی و گـل رخـسـاریسـت | ما را همه در خـورسـت مشـکـل کـاریسـت |
| *** | |
| در بـحـر یقـین کـه در تـحـقـیق بـسـیـسـت | گرداب درو چـو دام و کشـتـی نفـسـیسـت |
| هر گوش صدف حـلقه چـشـمیسـت پـر آب | هـر مـوج اشـاره ای ز ابــروی کـسـیـســت |
| *** | |
| رنـج مـردم ز پــیـشــی و از بــیـشـیـســت | امـن و راحــت بــه ذلـت و درویـشــیـســت |
| بــگــزیــن تــنــگ دســتــی از ایــن عــالــم | گـر بـا خـرد و بـدانـشـت هم خـویشـیسـت |
| *** | |
| ما عـاشـق و عـهد جـان ما مشـتـاقـیسـت | مـاییـم بـه درد عـشـق تـا جـان بـاقـیـسـت |
| غــم نـقــل و نــدیـم درد و مــطــرب نــالــه | می خـون جـگر مردم چـشـمم سـاقیسـت |
| *** | |
| چـون حـاصـل عـمـر تـو فـریبـی و دمیسـت | زو داد مـکـن گـرت بـه هر دم سـتـمـیسـت |
| مـغـرور مـشــو بــخــود کـه اصـل مـن و تــو | گـردی و شـراری و نـسـیمـی و نـمـیـسـت |
| *** | |
| دایـم نـه لـوای عـشـرت افـراشـتــنـیـسـت | پـیوسـتـه نـه تـخـم خـرمـی کـاشـتـنیسـت |
| ایـن داشـتـنـیهـا هـمـه بـگـذاشـتـنـیـسـت | جــز روشـنـی رو کـه نـگـه داشـتــنـیـسـت |
| *** | |
| دردا کـه درین سـوز و گـدازم کـس نـیسـت | هــمــراه دریــن راه درازم کــس نــیــســـت |
| در قــعــر دلــم جــواهــر راز بـــســیــســت | امـا چــه کـنـم مـحــرم رازم کـس نـیـســت |
| *** | |
| در سـینه کـسـی کـه راز پـنهانـش نیسـت | چـون زنـده نـمـاید او ولـی جـانـش نـیسـت |
| رو درد طـلـب کـه عـلـتــت بــی دردیـسـت | دردیسـت کـه هیچـگـونه درمـانـش نیسـت |
| *** | |
| در کـشـور عـشـق جـای آسـایش نـیسـت | آنـجـا همـه کـاهـشـسـت افـزایش نـیسـت |
| بـــی درد و الــم تــوقــع درمــان نــیــســت | بـی جـرم و گـنـه امـید بـخـشـایش نیسـت |
| *** | |
| افـسـوس که کس بـا خـبـر از دردم نیسـت | آگـــاه ز حـــال چــــهـــره زردم نـــیـــســـت |
| ای دوسـت بـرای دوسـتـیهـا کـه مـراسـت | دریـاب کــه تــا درنــگــری گــردم نــیـســت |
| *** | |
| گــفــتـــار نــکــو دارم و کــردارم نــیــســت | از گـفـت نـکـوی بـی عـمـل عـارم نـیـسـت |
| دشـــوار بـــود کـــردن و گــفـــتـــن آســـان | آســان بــسـیـار و هـیـچ دشـوارم نـیـسـت |
| *** | |
| هـرگـز الـمـی چـو فـرقـت جــانـان نـیـسـت | دردی بــتــر از واقــعــه هــجــران نــیـســت |
| گــــر تـــــرک وداع کــــرده ام مــــعـــــذورم | تــو جــان مـنـی وداع جـان آسـان نـیـسـت |
| *** | |
| گـر کـار تـو نـیکـسـت بـه تـدبـیر تـو نیسـت | ور نـیز بـدسـت هـم ز تـقـصـیـر تـو نـیسـت |
| تـسـلـیـم و رضـا پـیـشـه کـن و شـاد بــزی | چـون نیک و بـد جـهان بـه تـقدیر تـو نیست |
| *** | |
| از درد نـشـان مـده کـه در جـان تـو نیسـت | بــگــذر ز ولــایـتــیـکــه آن زان تــو نـیـســت |
| از بــی خــردی بـــود کــه بـــا جــوهــریــان | لـاف از گـهری زنـی کـه در کـان تـو نیسـت |
| *** | |
| در هــجــرانــم قــرار مــیـبــایـد و نــیـســت | آســایـش جــان زار مــیــبــایـد و نــیـســت |
| ســرمــایـه روزگــار مــی بــایـد و نـیـســت | یـعـنـی کـه وصـال یـار مـیـبــایـد و نـیـسـت |
| *** | |
| جــانـا بــه زمـیـن خــاوران خــاری نـیـسـت | کـش بــا مـن و روزگـار مـن کـاری نـیـســت |
| بـــا لـــطـــف و نــوازش جـــمـــال تـــو مــرا | دردادن صــد هــزار جــان عــاری نــیــســت |
| *** | |
| اندر همـه دشـت خـاوران سـنگـی نیسـت | کـش بـا مـن و روزگـار مـن جـنگـی نیسـت |
| بــــا لـــطـــف و نـــوازش وصـــال تـــو مـــرا | دردادن صــد هـزار جــان نـنـگــی نـیـســت |
| *** | |
| سـر تـا سـر دشت خـاوران سنگی نیسـت | کـز خــون دل و دیـده بــرو رنـگـی نـیـســت |
| در هـیچ زمـین و هیچ فـرسـنـگـی نـیسـت | کز دسـت غمت نشسـتـه دلتـنگی نیسـت |
| *** | |
| کـبـریسـت درین وهم کـه پـنـهانی نیسـت | بــرداشـتــن ســرم بــه آســانـی نـیـســت |
| ایـمــانــش هـزار دفــعــه تــلــقــیـن کــردم | ایـن کـافـر را ســر مـســلـمـانـی نـیـســت |
| *** | |
| ای دیـده نـظــر کــن اگــرت بــیـنـایـیـســت | در کار جـهان که سـر بـه سـر سوداییسـت |
| در گـوشــه خــلـوت و قـنـاعــت بــنـشــیـن | تـنـهـا خـو کـن کـه عـافـیـت تـنـهـایـیـسـت |
| *** | |
| ســیـمـابــی شــد هـوا و زنـگــاری دشــت | ای دوسـت بـیا و بـگـذر از هـرچـه گـذشـت |
| گـــر مــیــل وفـــا داری ایــنــک دل و جـــان | ور رای جــفــا داری ایـنــک ســر و تــشــت |
| *** | |
| آنـرا کـه قـضــا ز خــیـل عــشــاق نـوشــت | آزاد ز مـســجــدســت و فــارغ ز کــنـشــت |
| دیـوانـه عـشـق را چـه هـجـران چـه وصـال | از خویش گذشتـه را چـه دوزخ چـه بـهشت |
| *** | |
| هـان تـا تـو نـبـنـدی بـه مـراعـاتـش پـشـت | کـــو بـــا گـــل نــرم پـــرورد خـــار درشـــت |
| هــان تــا نــشــوی غــره بــه دریــای کــرم | کـو بـر لـب بـحـر تـشـنـه بـسـیـار بـکـشـت |
| *** | |
| از اهــل زمــانــه عــار مــیــبـــایــد داشــت | وز صـحــبــتــشــان کـنـار مـیـبــایـد داشـت |
| از پــیـش کـســی کـار کـســی نـگـشـایـد | امــیــد بـــه کــردگــار مــیــبـــایــد داشـــت |
| *** | |
| افــســوس کــه ایـام جــوانـی بــگــذشــت | دوران نــشــاط و کــامــرانــی بـــگــذشــت |
| تــشــنـه بــکـنـار جــوی چــنـدان خــفــتــم | کــز جــوی مـن آب زنـدگــانـی بــگــذشــت |
| *** | |
| روزم بــه غــم جــهـان فـرســوده گـذشــت | شــب در هـوس بــوده و نـابــوده گـذشــت |
| عـــمـــری کـــه ازو دمــی جـــهــانــی ارزد | الـقـصـه بــه فـکـرهـای بــیـهـوده گـذشــت |
| *** | |
| ســر ســخــن دوســت نـمـی یـارم گـفــت | در یـســت گـرانـبــهـا نـمـی یـارم ســفــت |
| تـرسـم کـه بـه خـواب در بـگـویـم بـکـسـی | شـبـهـاسـت کـزین بـیم نـمـی یارم خـفـت |
| *** | |
| دل گـر چـه دریـن بـادیـه بـسـیـار شـتـافـت | یک موی ندانسـت و بـسـی موی شـکافت |
| گـرچــه ز دلـم هـزار خــورشــیـد بــتــافــت | آخـــر بـــه کـــمـــال ذره ای راه نـــیــافـــت |
| *** | |
| آســان آســان ز خــود امـان نـتــوان یـافــت | ویـن شـربــت شـوق رایـگـان نـتـوان یـافـت |
| زان مـی کـه عـزیـز جـان مـشـتــاقـانـسـت | یک جـرعـه بـه صـد هزار جـان نـتـوان یافـت |
| *** | |
| از بــاد صــبــا دلــم چــو بــوی تــو گــرفــت | بــگـذاشـت مـرا و جـسـتــجـوی تـو گـرفـت |
| اکــنــون ز مــنــش هــیـچ نــمــی آیـد یــاد | بــوی تــو گـرفــتــه بــود خــوی تــو گـرفــت |
| *** | |
| دل عـادت و خـوی جــنـگـجـوی تــو گـرفـت | جــان گـوهـر هـمـت ســر کـوی تــو گـرفـت |
| گــفــتــم بــه خــط تــو جــانـب مــا را گــیـر | آن هــم طـــرف روی نــکــوی تـــو گــرفـــت |
| *** | |
| آنــی کـــه ز جـــانـــم آرزوی تـــو نـــرفـــت | از دل هـــوس روی نـــکـــوی تـــو نـــرفـــت |
| از کـوی تـو هـر کـه رفـت دل را بــگـذاشـت | کـس بــا دل خـویـشـتــن ز کـوی تـو نـرفـت |
| *** | |
| آن دل که تو دیده ای زغم خون شد و رفت | وز دیـده خـون گـرفـتـه بــیـرون شـد و رفـت |
| روزی بــه هـوای عـشـق ســیـری مـیـکـرد | لـیلی صـفـتـی بـدید و مجـنون شـد و رفـت |
| *** | |
| یـار آمـد و گــفــت خــســتــه مـیـدار دلــت | دایــم بــه امــیــد بــســتــه مــی دار دلــت |
| مـا را بــه شـکـســتــگـان نـظـرهـا بــاشــد | مـا را خــواهـی شــکــســتــه مـیـدار دلـت |
| *** | |
| عــلـمـی نـه کـه از زمـره انـســان نـهـمـت | جــودی نـه کـه از اصــل کــریـمـان نـهـمـت |
| نه عـلم و عـمل نه فضـل و احـسـان و ادب | یــا رب بـــکــدام تـــره در خـــوان نــهــمــت |
| *** | |
| صـد شـکـر کـه گلشـن صـفـا گـشـت تـنت | صـحــت گـل عـشـق ریـخـت در پــیـرهـنـت |
| تــب را بــه غــلــط در تــنــت افــتــاد گــذار | آن تــب عــرقـی شــد و چــکـیـد از بــدنـت |
| *** | |
| دی زلــف عــبــیــر بــیــز عــنــبــر ســایــت | از طــرف بــنـاگــوش ســمــن ســیـمــایـت |
| در پــای تــو افــتــاد و بــزاری مــی گــفــت | ســـر تـــا پـــایــم فــدای ســر تـــا پـــایــت |
| *** | |
| ای قــبــلــه هـر کــه مـقــبــل آمـد کــویـت | روی دل مـــقـــبـــلـــان عـــالـــم ســـویــت |
| امــروز کــســـی کــز تـــو بـــگــردانــد روی | فــــردا بــــکــــدام روی بــــیـــنــــد رویــــت |
| *** | |
| ای مـقـصــد خــورشــیـد پــرســتــان رویـت | مـــحـــراب جـــهـــانـــیــان خـــم ابـــرویــت |
| سـرمـایـه عـیـش تــنـگ دســتــان دهـنـت | ســررشــتــه دلــهــای پــریـشــان مــویــت |
| *** | |
| زنـــار پـــرســـت زلـــف عـــنـــبـــر بـــویــت | مــحـــراب نــشـــیــن گـــوشـــه ابـــرویــت |
| یا رب تو چه کعبـه ای که بـاشد شب و روز | روی دل کــافــر و مــســـلــمــان ســـویــت |
| *** | |
| ای در تــو عـیـانـهـا و نـهـانـهـا هـمـه هـیـچ | پــنـدار یـقــیـن هـا و گـمـانـهـا هـمـه هـیـچ |
| از ذات تــو مــطــلــقــا نـشــان نــتــوان داد | کـانـجـا کـه تـویی بـود نـشـانـها همـه هیچ |
| *** | |
| ای بــا رخــت انـوار مـه و خـور هـمـه هـیـچ | بـا لـعـل تـو سـلـسـبـیل و کـوثـر همه هیچ |
| بـودم همه بـین، چـو تـیزبـین شد چـشمم | دیدم کـه هـمـه تـویی و دیگـر هـمـه هـیـچ |
| *** | |
| گفـتـم چـشـمت گفت که بـر مسـت مپـیچ | گـفــتــم دهـنـت گـفـت مـنـه دل بــر هـیـچ |
| گـفــتــم زلـفــت گـفــت پــراکــنـده مـگـوی | بـــاز آوردی حــکــایــتـــی پـــیــچـــا پـــیــچ |
| *** | |
| حــمــدا لــک رب نــجــنــی مــنــک فــلــاح | شــکــرا لــک فــی کــل مــســاء و صــبــاح |
| مـــن عـــنـــدک فـــتـــح کـــل بـــاب ربـــی | افـــتـــح لـــی ابــــواب فـــتـــوح و فـــتــــاح |
| *** | |
| رخــســاره ات ای تــازه گــل گـلـشــن روح | نـازک بــود آن قـدر کـه هـر شــام و صـبــوح |
| نــزدیــک بـــه دیــده گــر خــیــالــش گــذرد | از ســـایــه خـــار دیـــده گـــردد مـــجـــروح |
| *** | |
| گـــر درد کـــنـــد پـــای تـــو ای حـــور نــژاد | از درد بـــدان کـــه هـــر گـــزت درد مـــبـــاد |
| آن دردمــنــســت بـــر مــنــش رحـــم آیــد | از بـــهــر شــفــاعــتــم بـــپــای تــو فــتــاد |
| *** | |
| در سـلـسـلـه عـشـق تـو جـان خـواهم داد | در عـشـق تــو تــرک خـانـمـان خـواهـم داد |
| روزی کــه تــرا بــبــیـنــم ای عــمــر عــزیـز | آن روز یـقـیـن بــدان کـه جــان خـواهـم داد |
| *** | |
| هـر راحــت و لــذتــی کــه خــلــاق نــهــاد | از بـــــهــــر مــــجـــــردان آفــــاق نــــهــــاد |
| هر کس که زطـاق منقـلب گشـت بـجـفـت | آســایـش خــویـش بــر دو بــر طــاق نــهـاد |
| *** | |
| در وصــــل زانــــدیـــشــــه دوری فــــریـــاد | در هـــجــــر زدرد نـــاصــــبــــوری فــــریـــاد |
| افــســوس ز مـحــرومـی دوری افــســوس | فــــریــــاد زدرد نــــاصــــبـــــوری فــــریــــاد |
| *** | |
| بــا کــوی تــو هــر کــرا ســر و کــار افــتــد | از مـســجــد و دیـر و کـعــبــه بــیـزار افـتــد |
| گــر زلــف تــو در کــعــبــه فــشــانـد دامـن | اســـلــام بـــدســـت و پـــای زنــار افـــتـــد |
| *** | |
| گـــر عـــشـــق دل مــرا خـــریــدار افـــتـــد | کــاری بـــکــنــم کــه پـــرده از کــار افــتـــد |
| ســـجـــاده پـــرهــیــز چـــنــان افــشــانــم | کــــز هــــر تــــاری هــــزار زنــــار افــــتــــد |
| *** | |
| بـــا عـــلـــم اگـــر عـــمــل بـــرابـــر گـــردد | کـــام دو جـــهـــان تـــرا مـــیــســـر گـــردد |
| مـغـرور مـشـو بـه خـود کـه خـواندی ورقـی | زان روز حــــذر کـــن کـــه ورق بــــر گـــردد |
| *** | |
| آن را کــه حـــدیــث عــشـــق در دل گــردد | بــایـد کـه زتــیـغ عــشــق بــســمـل گـردد |
| در خـاک تـپـان تـپـان رخ آغـشـتـه بـه خـون | بـــرخـــیـــزد و گـــرد ســـر قـــاتـــل گـــردد |
| *** | |
| مـــا را نـــبــــود دلـــی کـــه خــــرم گـــردد | خــود بــر ســر کــوی مـا طــرب کــم گــردد |
| هـر شــادی عــالــم کــه بــمــا روی نــهــد | چــون بــر ســر کـوی مـا رســد غــم گـردد |
| *** | |
| دل از نــــظــــر تـــــو جــــاودانــــی گــــردد | غـــم بـــا الـــم تـــو شـــادمـــانـــی گـــردد |
| گــر بــاد بــه دوزخ بــرد از کــوی تــو خــاک | آتــــش هـــمـــه آب زنـــدگــــانـــی گــــردد |
| *** | |
| ای صـــافـــی دعـــوی تـــرا مــعـــنــی درد | فـردا بـه قـیـامـت ایـن عـمـل خـواهـی بـرد |
| شـرمـت بـادا اگـر چـنـین خـواهـی زیسـت | نـنــگــت بــادا اگــر چــنــان خــواهـی مــرد |
| *** | |
| دردا کـــه دریـــن زمـــانـــه پـــر غـــم و درد | غـــبـــنـــا کـــه دریــن دایـــره غـــم پـــرورد |
| هـــر روز فـــراق دوســـتـــی بـــایـــد دیـــد | هـر لــحــظــه وداع هـمــدمــی بــایـد کــرد |
| *** | |
| فـردا کـه بــه مـحــشــر انـدر آیـد زن و مـرد | وز بــــیـــم حـــســـاب رویـــهـــا گـــردد زرد |
| مـن حـسـن تـرا بــه کـف نـهـم پــیـش روم | گـویـم کــه حــســاب مـن ازیـن بــایـد کــرد |
| *** | |
| دل صـافـی کـن کـه حـق بـه دل می نگـرد | دلــهــای پــراکــنــده بــه یــک جــو نــخــرد |
| زاهــد کــه کــنــد صــاف دل از بــهــر خــدا | گـــویــی ز هــمــه مــردم عـــالــم بـــبـــرد |
| *** | |
| گـویـنـد کــه مـحــتــســب گـمـانـی بــبــرد | ویــن پـــرده تــو پـــیــش جــهــانــی بـــدرد |
| گـویم کـه ازین شـراب اگـر محـتـسـبـسـت | دریــابـــد قــطــره ای بــه جــانــی بـــخــرد |
| *** | |
| مــن زنــده و کــس بـــر آســتــانــت گــذرد | یـــا مـــرغ بـــگـــرد ســـر کـــویــت بـــپـــرد |
| خـار گـورم شـکـسـتــه در چــشـم کـسـی | کـــو از پـــس مــرگ مــن بـــرویــت نــگــرد |
| *** | |
| از چــــهـــره عـــاشــــقـــانـــه ام زر بــــارد | وز چـــشـــم تـــرم هــمــیــشـــه آذر بـــارد |
| در آتــش عـشــق تــو چــنـان بــنـشــیـنـم | کـــز ابـــر مـــحـــبـــتـــم ســـمــنــدر بـــارد |
| *** | |
| از دفــتـــر عـــشـــق هــر کــه فــردی دارد | اشــــک گـــلـــگـــون و چــــهـــر زردی دارد |
| بــر گـرد سـری شـود کـه شـوریـســت درو | قــــــربــــــان دلـــــی رود کـــــه دردی دارد |
| *** | |
| طـــالــع ســـر عـــافــیــت فــروشـــی دارد | هــمـــت هــوس پـــلـــاس پـــوشـــی دارد |
| جـایی کـه بـه یک سؤال بـخـشـند دو کـون | اســـتـــغــنــایــم ســـر خـــمــوشـــی دارد |
| *** | |
| دل وقـــت ســــمـــاع بــــوی دلـــدار بــــرد | مــــا را بـــــه ســــراپــــرده اســــرار بـــــرد |
| ایــن زمــزمــه مــرکــب مــر روح تـــراســت | بـــردارد و خـــوش بـــه عـــالـــم یـــار بـــرد |
| *** | |
| گـل از تــو چــراغ حــسـن در گـلـشـن بــرد | وز روی تــــو آیـــیـــنـــه دل روشــــن بــــرد |
| هـر خــانـه کـه شـمـع رخــت افـروخـت درو | خـــورشـــیـــد چـــو ذره نـــور از روزن بــــرد |
| *** | |
| شــــادم بــــدمـــی کــــز آرزویـــت گــــذرد | خــوشــدل بــحــدیـثــی کــه ز رویـت گـذرد |
| نـازم بـدو چـشـمـی کـه بـه سـویـت نـگـرد | بــوســم کـف پــایـی کـه بــه کـویـت گـذرد |
| *** | |
| گــر پــنـهـان کــرد عــیـب و گـر پــیـدا کــرد | مـــنــت دارم ازو کـــه بـــس بـــرجـــا کـــرد |
| تـاج سـر مـن خـاک سـر پـای کـسـیـسـت | کـو چــشـم مـرا بــه عـیـب مـن بــیـنـا کـرد |
| *** | |
| گــفـــتـــار دراز مــخـــتـــصـــر بـــایــد کـــرد | وز یــــار بــــدآمــــوز حــــذر بــــایــــد کــــرد |
| در راه نــگــار کــشــتــه بـــایــد گــشــتـــن | و آنـــگـــاه نـــگـــار را خـــبـــر بـــایــد کـــرد |
| *** | |
| دردا کــه هــمــه روی بـــه ره بـــایــد کـــرد | ویـن مـفـرش عـاشــقـی دو تــه بــایـد کـرد |
| بـر طـاعـت و خـیـر خـود نـبـایـد نـگـریـسـت | در رحــمــت و فــضــل او نــگــه بــایـد کــرد |
| *** | |
| قـــدت قـــدم زبـــار مــحـــنــت خـــم کـــرد | چـشمت چشمم چو چشمه ها پـر نم کرد |
| خــالــت حــالــم چــو روز مـن تــیـره نـمـود | زلــفــت کــارم چــو تــار خــود در هـم کــرد |
| *** | |
| مــن بـــی تــو دمــی قــرار نــتــوانــم کــرد | احـــســـان تـــرا شـــمــار نــتـــوانــم کـــرد |
| گــر بــر تــن مــن زفــان شــود هـر مــویـی | یــک شـــکــر تـــو از هــزار نــتـــوانــم کــرد |
| *** | |
| از واقــعــه ای تـــرا خـــبـــر خــواهــم کــرد | و آنـرا بــه دو حـرف مـخـتـصـر خـواهـم کـرد |
| بـا عـشـق تـو در خـاک نـهـان خـواهم شـد | بــا مـهـر تــو سـر ز خـاک بــر خـواهـم کـرد |
| *** | |
| خـــرم دل آنـــکـــه از ســـتــــم آه نـــکـــرد | کـــس را ز درون خـــویـــش آگـــاه نـــکـــرد |
| چـون شـمـع ز سـوز دل سـراپـا بــگـداخـت | وز دامــن شــعــلــه دســت کــوتــاه نـکــرد |
| *** | |
| آن دشـمن دوسـت بـود دیدی که چـه کـرد | یـا ایـنـکـه بــغـور او رسـیـدی کـه چــه کـرد |
| مـیـگـفـت هـمـان کـنـم کـه خـواهـد دل تـو | دیدی که چه میگفت و شنیدی که چه کرد |
| *** | |
| جــمـعــیـت خــلــق را رهـا خــواهـی کــرد | یـعــنـی ز هـمـه روی بــمـا خــواهـی کــرد |
| پـــیـــونـــد بــــه دیـــگـــران نـــدامـــت دارد | محـکم مکن این رشـتـه که واخـواهی کـرد |
| *** | |
| عاشـق چـو شوی تـیغ بـه سـر بـاید خـورد | زهـری کـه رسـد همـچـو شـکـر بـاید خـورد |
| هــر چــنــد تـــرا بـــر جــگــر آبـــی نــبـــود | دریـــا دریـــا خـــون جـــگـــر بـــایــد خـــورد |
| *** | |
| عـــارف بـــچـــنــیــن روز کـــنــاری گـــیــرد | یـــا دامـــن کــــوه و لـــالـــه زاری گــــیـــرد |
| از گــوشــه مــیـخــانـه پــنــاهـی طــلــبــد | تــــا عـــالـــم شـــوریـــده قـــراری گـــیـــرد |
| *** | |
| مـن صــرفـه بــرم کـه بــر صــفــم اعــدا زد | مــشـــتـــی خـــاک لــطــمــه بـــر دریــا زد |
| مــا تــیــغ بــرهــنــه ایـم در دســت قــضــا | شـد کـشـتـه هر آنـکـه خـویش را بـر مـا زد |
| *** | |
| حــــورا بــــه نـــظـــاره نـــگـــارم صــــف زد | رضـوان بــعـجـب بــمـانـد و کـف بــر کـف زد |
| آن خـــال ســـیـــه بـــر آن رخ مـــطـــرف زد | ابـــدال زبـــیــم چـــنــگ در مــصـــحـــف زد |
| *** | |
| گـر غـره بــه عـمـری بــه تــبــی بــرخــیـزد | ویــن روز جــوانــی بــه شــبــی بــرخــیــزد |
| بــــیـــداد مـــکـــن کـــه مـــردم آزاری تــــو | در زیــر لـــبـــی بـــه یــا ربـــی بـــرخـــیــزد |
| *** | |
| خـــواهــی کـــه تـــرا دولــت ابـــرار رســـد | مـپــســنـد کــه از تــو بــر کــس آزار رســد |
| از مــرگ مــیــنــدیــش و غــم رزق مــخــور | کـیـن هـر دو بــوقـت خـویـش نـاچــار رسـد |
| *** | |
| ایــن گــیــدی گــبـــر از کــجــا پــیــدا شــد | ایــن صــورت قــبـــر از کــجـــا پـــیــدا شــد |
| خــورشــیـد مــرا ز دیـده ام پــنــهــان کــرد | ایــن لـــکـــه ابـــر از کـــجـــا پـــیـــدا شـــد |
| *** | |
| انـواع خــطـا گـر چــه خــدا مـی بــخــشــد | هـر اسـم عـطـیـه ای جــدا مـی بــخــشـد |
| در هـــر آنـــی حــــقـــیـــقـــت عــــالـــم را | یـک اســم فـنـا یـکـی بــقـا مـی بــخــشـد |
| *** | |
| دلـخـسـتـه و سـینـه چـاک مـی بـایـد شـد | وز هـسـتـی خـویـش پـاک مـی بــایـد شـد |
| آن بــه کـه بــه خـود پــاک شـویـم اول کـار | چـــون آخــر کــار خــاک مــی بـــایــد شــد |
| *** | |
| از شــبــنـم عــشــق خــاک آدم گـل شــد | شـوری بـرخـاسـت فـتـنـه ای حـاصـل شـد |
| ســر نــشــتــر عــشــق بــر رگ روح زدنــد | یک قـطـره خـون چـکـیـد و نـامـش دل شـد |
| *** | |
| تــا ولــولـه عــشــق تــو در گــوشــم شــد | عــقــل و خــرد و هـوش فــرامـوشــم شــد |
| تــا یــک ورق از عــشــق تــو از بـــر کــردم | ســیـصــد ورق از عــلـم فــرامـوشــم شــد |
| *** | |
| از لــطــف تــو هـیـچ بــنـده نـومــیـد نـشــد | مـقــبــول تــو جــز مـقــبــل جــاویـد نـشــد |
| مــهــرت بـــکـــدام ذره پـــیــوســـت دمــی | کــان ذره بــه از هــزار خــورشــیــد نــشــد |
| *** | |
| صـوفـی بــه سـمـاع دسـت از آن افـشـانـد | تــا آتــش دل بــه حــیــلــتــی بــنــشــانــد |
| عــاقــل دانــد کــه دایــه گــهــواره طـــفــل | از بــهـر ســکــون طــفــل مــی جــنــبــانـد |
| *** | |
| کـــی حـــال فـــتـــاده هــرزه گــردی دانــد | بـــــی درد کـــــجـــــا لـــــذت دردی دانــــد |
| نـــامـــرد بـــه چـــیــزی نــخـــرد مـــردان را | مـــردی بــــایـــد کـــه قـــدر مـــردی دانـــد |
| *** | |
| اســرار وجــود خــام و نــاپــخــتــه بــمــانـد | و آن گـوهـر بـس شـریف نـاسـفـتـه بـمـانـد |
| هـر کـس بـه دلـیـل عـقـل چـیـزی گـفـتـنـد | آن نـکـتــه کـه اصـل بــود نـاگـفـتـه بــمـانـد |
| *** | |
| ایــن عــمــر بـــه ابـــر نــوبـــهــاران مــانــد | ایـن دیـده بــه ســیـل کــوهـســاران مــانـد |
| ای دوسـت چـنـان بــزی کـه بـعـد از مـردن | انــگــشــت گــزیــدنــی بـــه یــاران مــانــد |
| *** | |
| چــرخ و مــه و مــهــر در تــمــنــای تــوانــد | جــان و دل و دیــده در تــمــاشــای تــوانــد |
| ارواح مــقـــدســـان عـــلـــوی شـــب و روز | ابـــجـــد خـــوانــان لــوح ســـودای تـــوانــد |
| *** | |
| آنــهـا کــه ز مــعــبــود خــبــر یـافــتــه انــد | از جــمــلــه کــایــنــات ســر یــافــتـــه انــد |
| دریــوزه هــمــی کــنــنــد مــردان ز نــظـــر | مــردان هـمــه از قــرب نـظــر یـافــتــه انــد |
| *** | |
| زان پــیـش کـه طــاق چــرخ اعــلـا زده انـد | ویــن بـــارگــه ســـپـــهــر مــیــنــا زده انــد |
| مــا در عـــدم آبـــاد ازل خـــوش خـــفــتـــه | بــی مـا رقــم عــشــق تــو بــر مـا زده انـد |
| *** | |
| آن روز کـــه نــور بـــر ثـــریــا بـــســـتـــنـــد | ویـن مـنـطـقـه بــر مـیـان جــوزا بــســتــنـد |
| در کـتــم عــدم بــســان آتــش بــر شــمـع | عـشـقـت بـه هـزار رشـتـه بـر مـا بـسـتـنـد |
| *** | |
| آنـروز کـه نـقـش کـوه و هـامـون بــسـتــنـد | تــرکـیـب ســهـی قـدان مـوزون بــســتــنـد |
| پــا بــسـتـه بــه زنـجـیـر جـنـون مـن بــودم | مـردم سـخـنی بـه پـای مـجـنـون بـسـتـنـد |
| *** | |
| قـــومـــی ز خـــیــال در غـــرور افـــتـــادنــد | و نــدر طــلــب حـــور و قــصــور افــتـــادنــد |
| قـومـی مـتـشـکـکـنـد و قـومـی بـه یـقـیـن | از کــــوی تـــــو دور دور دور افــــتـــــادنــــد |
| *** | |
| در تــکــیـه قــلــنــدران چــو بــنـگــم دادنـد | در کــاســه بــجــای لــوت ســنـگــم دادنـد |
| گـفـتـم ز چـه روی خـاسـت این خـواری مـا | ریـشــم بــگــرفــتــنـد و بــه چــنـگـم دادنـد |
| *** | |
| هـوشـم نـه مـوافـقـان و خـویـشـان بـردنـد | ایـن کــج کــلــهـان مــو پــریـشــان بــردنــد |
| گــویــنــد چـــرا تـــو دل بـــدیــشـــان دادی | والــلــه کــه مــن نــدادم ایــشــان بــردنــد |
| *** | |
| در دیـــر شــــدم مــــاحــــضــــری آوردنــــد | یـــعـــنـــی ز شـــراب ســـاغـــری آوردنـــد |
| کــیــفــیــت او مــرا ز خــود بــیــخــود کــرد | بـــــردنـــــد مـــــرا و دیــــگـــــری آوردنـــــد |
| *** | |
| سـبــزی بــهـشـت و نـوبــهـار از تــو بــرنـد | آنـجــا کــه بــه خــلــد یـادگــار از تــو بــرنـد |
| در چـیـنـسـتـان نـقـش و نـگـار از تـو بــرنـد | ایــران هــمــه فـــال روزگـــار از تـــو بـــرنــد |
| *** | |
| مــــردان خـــــدا ز خـــــاکــــدان دگــــرنــــد | مــــرغــــان هــــوا ز آشــــیـــان دگــــرنــــد |
| مـنـگـر تـو ازین چـشـم بـدیشـان کـایشـان | فــــارغ ز دو کـــون و در مـــکـــان دگـــرنـــد |
| *** | |
| یــارم هــمــه نــیـش بــر ســر نــیـش زنــد | گــویـم کــه مــزن ســتــیـزه را بــیـش زنــد |
| چــون در دل مــن مــقــام دارد شــب و روز | مـیـتـرسـم از آنـکـه نـیـش بـر خـویـش زنـد |
| *** | |
| آن کــس کـه بــه کــوه ظــلـم خــرگـاه زنـد | خــــود را بــــه دم آه ســــحــــرگــــاه زنـــد |
| ای راهـــزن از دور مـــکـــافـــات بــــتــــرس | راهــی کـــه زنـــی تـــرا هــمـــان راه زنـــد |
| *** | |
| خـوبـان هـمـه صـیـد صـبـح خـیزان بـاشـنـد | در بـــنــد دعــای اشــک ریــزان بـــاشــنــد |
| تـا تـو سـگ نـفـس را بــه فـرمـان بــاشـی | آهــو چــشــمــان ز تــو گــریـزان بــاشــنــد |
| *** | |
| در مـدرسـه اسـبـاب عـمـل مـی بـخـشـند | در مــیــکــده لــذت ازل مــی بـــخــشــنــد |
| آنــجـــا کــه بـــنــای خـــانــه رنــدانــســت | سـرمـایه ایـمـان بـه سـبـل مـی بـخـشـنـد |
| *** | |
| عـاشـق هـمـه دم فـکـر غـم دوسـت کـنـد | معـشـوق کـرشـمه ای کـه نیکـوسـت کـند |
| مـا جــرم و گـنـه کـنـیـم و او لـطــف و کـرم | هـر کــس چــیـزی کـه لـایـق اوســت کـنـد |
| *** | |
| نـــقــــاش اگـــر ز مـــوی پــــرگـــار کـــنـــد | نــقــش دهــن تـــنــگ تـــو دشـــوار کــنــد |
| آن تــنــگــی و نــازکــی کــه دارد دهــنــت | تــرســم کــه نـفــس لـب تــو افــگـار کــنـد |
| *** | |
| بــا شــیـر و پــلــنـگ هـر کــه آمــیـز کــنــد | از تـــیــر دعـــای فـــقـــر پـــرهــیــز کـــنـــد |
| آه دل درویـــش بــــه ســــوهـــان مـــانـــد | گــر خـــود نــبـــرد بـــرنــده را تـــیــز کــنــد |
| *** | |
| نـی دیـده بــود کـه جـسـتــجـویـش نـکـنـد | نـی کـام و زبــان کـه گـفــتــگـویـش نـکـنـد |
| هـــر دل کـــه درو بـــوی وفـــایــی نـــبـــود | گـر پــیـش ســگ افــگـنـنـد بــویـش نـکـنـد |
| *** | |
| در چــنــگ غــم تـــو دل ســرودی نــکــنــد | پــیـش تــو فــغــان و نـالـه ســودی نـکــنـد |
| نــالــیـم بــه نــالــه ای کــه آگــه نــشــوی | ســوزیـم بــه آتــشــی کــه دودی نــکــنــد |
| *** | |
| خــواهـی کـه خــدا کــار نـکـو بــا تــو کـنـد | ارواح مــلـــایــک هــمــه رو بـــا تـــو کـــنــد |
| یــا هــر چــه رضــای او در آنــســت بــکــن | یـا راضــی شــو هـر آنـچــه او بــا تــو کــنـد |
| *** | |
| زان خــوبــتــری کـه کـس خــیـال تــو کـنـد | یـا هـمــچــو مـنـی فــکــر وصــال تــو کــنـد |
| شـــایــد کــه بـــه آفــریــنــش خـــود نــازد | ایــزد کــه تـــمــاشــای جــمــال تــو کــنــد |
| *** | |
| عــاشــق کـه تــواضــع نـنـمـایـد چــه کـنـد | شـبــهـا کـه بــه کـوی تـو نـیـایـد چـه کـنـد |
| گـر بــوســه دهـد زلـف تــرا رنـجــه مـشــو | دیـوانــه کــه زنــجــیـر نــخــایـد چــه کــنــد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
