اگـر یک سـو کـنی زان رخ سـر زلف چـو سـنبـل راز روی لاله رنگ خـود خـجـالت ها دهی گـل رامـرا پــیـش لـب لـعـل تـو سـربــازیـسـت در خـاطـراگـر چـه پـیش ر…
| اگـر یک سـو کـنی زان رخ سـر زلف چـو سـنبـل را | ز روی لاله رنگ خـود خـجـالت ها دهی گـل را |
| مـرا پــیـش لـب لـعـل تـو سـربــازیـسـت در خـاطـر | اگـر چـه پـیش روی تـو سـربـازیسـت کـاکـل را |
| رخ و زلـف تـو بـس بـاشـد ز بـهـر حـجـت و بـرهـان | اگر دعوی کند وقتـی کسـی دور تـسـلسـل را |
| تــجــمــل روی خــوبــان را بــیــارایــد ولــیـکــن تــو | رخـی داری کـه از خـوبــی بـیـارایـد تـجـمـل را |
| نـبــایـد گـوش مـالـیـدن مـرا در عـشــق و نـالـیـدن | اگر گل زین صفت باشد غرامت نیست بلبل را |
| قـرنفـل در دهان داری، کـه هنگـام سـخـن گـفـتـن | بـه صحـرا می بـرد ز آن لب صـبـابـوی قرنفل را |
| بـرآیـد نـالـه «دل دل » ز هـر سـو چـون بـرانـگـیزی | بــه روز کـشـتـن و غـارت غـبــار نـعـل دلـدل را |
| نمی گفتی: به فضل خود بـبـخشایم بسی بـر تو؟ | کـنون وقـت آمـد انعـام و احـسـان و تـفـضـل را |
| ز عشقش توبه بشکستم بگیر ای اوحدی، دستم | و گـر بــاور نـمـی داری بـیـار آن سـاغـر مـل را |
| جـمالش کرد حیرانم، چـه ماهست آن؟ نمی دانم | که چشم از کشف ماهیت نمی بـندد تـامل را |
| بـهل، تـا می کـند خـواری، کـه بـا او هم کـند یاری | چـو جـانـم مـیـل او دارد نـهـادم دل تــحـمـل را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
