ابوالحسن درویشی مزنگی(آدم)- خار جنونم ، در بیابان می نشینم
خار جنونم ، در بیابان می نشینم
موجم که در دامان توفان می نشینم
یعنی هوای گریه دارد ، چشم هایم
وقتی که زیر چتر باران می نشینم
در سینه گنجی دارم از سودای عشقت
گاهی خراب و مست و ویران می نشینم
تا سیبی از سرخ دهان تو بچینم
بر نردبان شک و عصیان می نشینم
چشمان تو ، مثل شهاب آتشین است
وقتی که من بر بال شیطان می نشینم
ای انتظارت مرحم داغ دل ما
درپای تو تا فصل درمان می نشینم
با آرزوی جرعه جام حضورت
اینجا به یاد تو پریشان می نشینم
