گیتی رسائی – رها کن”رسا” را

چو جامی تهی از می و باده ام

شراری فرو خورده در سینه ام

من آن عاشقِ مستِ دیرینه ام

گذشته ازین درد بس سالهــــا

به جانم خلیده ، دو صد خارهـــا

عبث بار امــــــــید بردم به دوش

سرِ ناله ، فریاد کردم خمــــوش

بفرمـــــا به غم هــــــای دنیا زدم

به شب، مُهرِ امیدِ فــــــــردا زدم

ندانی چه ها دیدم از روزگـــــار

چو صیدم همیشه به وقت شکار

کنون لاشــه ام مانده بر روی خاک

ز بــود و ز نابــــود دیــگر چه باک؟

مرنجـــان شکسته تن خستــــه را

“رسا” را رها کن ، رهاکن، رهـــا

#گیتی_رسائی