علی سپهرار
سپرده دل به غم و وَهم من شباویز است
گمان به اُفت و خزان دارم و نه پاییز اســت
گلوی قاصدِ معنـــا به تیغِ غبـــطۀ مــــــن
به من هجا و کلامی چو مرگ شبدیز است
نه صورِ دست مَلَک یا که چنگِ باربـــــدی
صدای مرگی اگر ، آن به امر پرویز اســــت
شبانه بارش و رگبار بود و غرّشِ رعــــــــد
که غم ز اوج دماوند و غصه یکریز اســــت
ندانم این همه تب از چه رو نمـــی ریـــزد
براتِ دل به سفر بلکه شهر تبریــــز است
دلیل لَنگیِ خر شاید از بهانه ســــراست
و یا که گمشده یک لنگه از دو مهمیز است
مکانِ دل نبود این بــــــلاد و حزن آبــــــاد
به رملِ شعبده اینک «نمان و بگریز» اســت
«به آستین مرقّع پیاله پنهان کــــــــــن»
که خالِ شبروِ عیار حرفِ «بستیز» اســـت
صدای ساز گریز و فغان طـــــبلِ نبَــــــرد
نماد و فرق سیاستمدار و چنگیز اسـت
گمان و غصّۀ تردید و هر ســحر دودلــی
به قلب هر کس و ناکس نه مثل هر چیز است
که در میان گریز و ســـتیز بر صحـــــــنه
شروعِ هوچیِ فرصت طلب به تجهیز است
دلا طلوعت اگر از مرامِ یـــارِ شفیـــــــق
بدان که حکم تو پیروز و بخت گشنیز است
بزن به طبل وفا آنچنان که شب بــــدری
ز تیغ جمعِ رفیقان که از مدد تـــیز اســت
علی سپهرار
اثیر
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
