پـاک دینـی گـفـت سـی سـال تـمـامعـمـر بــی خـود مـی گـذارم بــر دوامهـمـچـو اسـمـعـیـل در خـود نـاپــدیـدآن زمـان کـو را پــدر ســر مـی بــریـدچون بود…
| پـاک دینـی گـفـت سـی سـال تـمـام | عـمـر بــی خـود مـی گـذارم بــر دوام |
| هـمـچـو اسـمـعـیـل در خـود نـاپــدیـد | آن زمـان کـو را پــدر ســر مـی بــریـد |
| چون بود آنکس که او عمری گذاشت | همچو آن یک دم که اسمعیل داشت |
| کـس چـه داند تـا درین حـبـس تـعـب | عمر خود چـون می گذارم روز و شب |
| گـاه می سـوزم چـو شـمع از انتـظـار | گــاه مــی گــریـم چــر ابــر نــوبــهــار |
| تـو فـروغ شـمـع می بـینی خـوشـی | مــی نــبــیـنــی در ســر او آتــشــی |
| آنــک از بــیـرون کــنــد در تــن نــگــاه | کــی بــود هــرگــز درون ســیـنــه راه |
| در خم چـوگان چـه گویی، هیچ جـای | مـی نـدانـم پــای از سـر، سـر ز پـای |
| از وجــودم خــود نـکـردم هـیـچ ســود | کـانـچ کـردم وانـچ گـفـتـم هـیـچ بــود |
| ای دریـغــا نــیـســت از کــس یــاریـم | عـمـر ضـایـع گـشــت در بــی کـاریـم |
| چـون تـوانستـم ندانستـم ، چه سود | چـون بــدانـسـتـم، تـوانـسـتـم نـبــود |
| این زمـان جـز عـجـز و جـز بـیچـارگـی | مـــی نـــدارم چـــاره یــک بـــارگـــی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
