شـب از بــهـر آسـایـش تــسـت و روزمــه روشــن و مــهـر گــیـتــی فــروزاگـر بـاد و بـرف اسـت و بـاران و مـیـغوگـر رعــد چــوگــان زنـد، بــرق تــیـغهـ…
| شـب از بــهـر آسـایـش تــسـت و روز | مــه روشــن و مــهـر گــیـتــی فــروز |
| اگـر بـاد و بـرف اسـت و بـاران و مـیـغ | وگـر رعــد چــوگــان زنـد، بــرق تــیـغ |
| هــمـــه کـــارداران فـــرمـــانـــبـــرنــد | کـه تــخـم تـو در خـاک مـی پــرورنـد |
| اگر تـشـنه مانی ز سـخـتـی مجـوش | کـه ســقـای ابــر آبــت آرد بــه دوش |
| صـــبـــا هــم ز بـــهــر تـــو فــراش وار | هـمـی گــســتــرانـد بــســاط بــهـار |
| ز خــاک آورد رنــگ و بـــوی و طــعــام | تــمــاشــاگــه دیــده و مــغــز و کــام |
| عــســل دادت از نـحــل و مـن از هـوا | رطـب دادت از نـخــل و نـخـل از نـوی |
| هـمـه نـخـلـبــنـدان بــخــایـنـد دسـت | ز حیرت که نخلی چنین کس نبست |
| خــور و مــاه و پــرویــن بــرای تــوانــد | قــنــادیــل ســقــف ســرای تـــوانــد |
| ز خــارت گـل آورد و از نـافــه مـشــک | زر از کان و بـرگ تـر از چـوب خـشـک |
| به دست خودت چشم و ابرو نگاشت | کـه محـرم بـه اغـیار نتـوان گـذاشـت |
| تــــوانـــا کــــه او نـــازنـــیـــن پــــرورد | بــه الــوان نــعــمــت چــنـیـن پــرورد |
| بـه جـان گـفـت بـاید نـفـس بـر نفـس | که شکرش نه کار زبـان است و بس |
| خــدایـا دلـم خـون شـد و دیـده ریـش | کـه می بـینم انعـامت از گفـت بـیش |
| نــگــویــم دد و دام و مــور و ســمــک | کــه فــوج مــلــایــک بـــر اوج فــلــک |
| هـنـوزت سـپـاس انـدکـی گـفـتـه انـد | ز بــیـور هـزاران یـکــی گــفــتــه انــد |
| بــرو سـعـدیـا دسـت و دفـتـر بـشـوی | بــه راهـی کـه پــایـان نـدارد مـپــوی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
