پـسر چون زده بـر گذشتـش سنینز نـامــحــرمــان گــو فــراتــر نـشــیـنبــر پــنـبــه آتـش نـشـایـد فـروخـتکه تا چشم بر هم زنی خانه سوختچو خواهی که نامت…
| پـسر چون زده بـر گذشتـش سنین | ز نـامــحــرمــان گــو فــراتــر نـشــیـن |
| بــر پــنـبــه آتـش نـشـایـد فـروخـت | که تا چشم بر هم زنی خانه سوخت |
| چو خواهی که نامت بـماند به جای | پـــســر را خـــردمــنــدی آمــوز و رای |
| که گر عقل و طبعش نبـاشد بسی | بــمــیــری و از تــو نــمــانــد کــســی |
| بــســا روزگـارا کـه سـخــتــی بــرد | پـــســر چــون پـــدر نــازکــش پـــرورد |
| خــردمــنــد و پــرهــیـزگــارش بــرآر | گــرش دوســت داری بــنــازش مــدار |
| بـه خـردی درش زجـر و تـعـلیم کـن | بــه نـیـک و بــدش وعـده و بــیـم کـن |
| نـوآمــوز را ذکــر و تــحــســیـن و زه | ز تــوبـــیــخ و تــهــدیــد اســتــاد بـــه |
| بـــیــامــوز پـــرورده را دســـتـــرنــج | وگـر دسـت داری چـو قـارون بـه گـنـج |
| مکن تکیه بر دستگاهی که هست | که بـاشـد که نعـمت نماند بـه دسـت |
| بــپــایـان رسـد کـیـسـه سـیـم و زر | نـگــردد تــهـی کــیـســه پــیـشــه ور |
| چـــه دانــی کــه گــردیــدن روزگــار | بـــه غــربـــت بـــگــردانــدش در دیــار |
| چو بـر پیشه ای بـاشدش دسترس | کجـا دسـت حـاجـت بـرد پـیش کس؟ |
| ندانی که سـعدی مرا از چـه یافت؟ | نه هامون نوشـت و نه دریا شـکـافـت |
| بـه خـردی بــخـورد از بــزرگـان قـفـا | خـــدا دادش انــدر بـــزرگـــی صـــفـــا |
| هر آن کس که گردن بـه فرمان نهد | بــســی بــر نـیـایـد کـه فــرمـان دهـد |
| هـر آن طــفــل کــو جــور آمــوزگــار | نــبـــیــنــد، جــفــا بـــیــنــد از روزگــار |
| پــســر را نـکــودار و راحــت رســان | که چـشمش نماند بـه دست کسـان |
| هر آن کس که فـرزند را غـم نخـورد | دگـر کـس غـمش خـورد و بـدنام کـرد |
| نـــگـــه دار از آمـــیـــزگـــار بــــدش | که بـدبـخت و بی ره کند چون خودش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
