کیوان بخشی پور – ((همبستر خار))

ناصحِ بی عمل از لافِ سخن پنهان نیست
در طلوعِ صبحِ فردا ، کلماتش پیداست

چاوش از صبحِ ظفر قصه چرا می گویی؟!
جنگ را فتح و شکست از تلفاتش پیداست

مجلس ترحیم درویشی فقیر و بی نواست
از حضور حاضرین و صلواتش پیداست

بوی پیراهن یوسف که شفا می داد چشم
طی دوران بی اثر شد،اثراتش پیداست

نافِ مَه رو، گِره انداخت به دامان جفا
نافه ی ناب خُتَن از نفحاتش پیداست

رود آرام عمیق است نَه آن نهر خروش
آن درختِ سر به زیر از برکاتش پیداست

و به تمثیل همین گفته، دِلَت خوش “کیوان”!
حُسنِ کارِ مومن از خمس و زکاتش پیداست