کیمیا کرجی بانی
حال مرا نپرس ، بهتر نمی شود
این قصه ی دراز ، آخر نمی شود
گفتی به من : برو … گفتی : برو ، نمان !
گفتی ، ولی مرا ، باور نمی شود …
گفتم که بگذرم ، گفتم که نشکنم
گفتم ولی چه سود ؟ دیگر نمی شود !
من ، تلخیِ مرا ، تُف می کنم مدام …
اوضاع من ازین ، بدتر نمی شود …
یک درد کهنه از ، یک زخم کهنه تر
بالا گرفته و ، کمتر نمی شود …
من دلشکسته ام ، شاید که خسته ام
این دل برای من ، دلبر نمی شود
می کوبی ام به خاک ، له می شوم ولی
این مؤمنِ لجوج ، کافر نمی شود !
این غم چه بی دلیل ، این دل چه بی پناه
حال مرا نپرس ، بهتر نمی شود …
2
با سرعتی به سرعت طوفان ، فرار کن
این لحظه های در گذرت را شکار کن
هربار با بهانه ی تازه مرا بپیچ
یا نه ! کلک روی کلک هی سوار کن …
آنقدر من بدم که تو را رنج می دهم
روی سرم تمام دلت را هوار کن
اصلا بیا ، برای تو این سرنوشت من
بردار و با خدای عزیزت قمار کن !
این حسِ بی تکلفِ بینِ من و تو را
هی زهرمار کن به ما ، زهرمار کن…
تاوان این خطا به خدا منصفانه نیست
از اینکه زخم می زنی ام ، افتخار کن …
گیجم ، فقط به دور خودم چرخ می زنم
فکری به حال دایره ی بی مدار کن …
بی طاقتم ، جنون مضاعف گرفته ام
وحشت نکن ، صبور نباش و … فرار کن …
3
همه ی شهر ، روایتگرِ اخبارِ تو بود
و سرِ هر گذری صحبتِ بازارِ تو بود
همه از حادثه ای شوم سخن می گفتند
و خبر، مرگِ کسی بود که بیمارِ تو بود
که کسی هیچ ندانست چرا خود را کُشت ؟!
و چرا لکه ی خون ، پخش به دیوارِ تو بود …
و چرا بازیِ بی قاعده را باخت به تو ؟
قهرمانی که کمی عشق ، بدهکارِ تو بود …
و درین عشق ، فقط سوخت و خاکستر شد
دود شد ، کاش به جای نخِ سیگارِ تو بود !
و تو هِی آینه اش را به زمین کوبیدی
خُرد می شد و فقط در پیِ تکرارِ تو بود …
و نفهمید تو اوجی به دِرامَش یا عطف ؟!
که ستیزش همه از لحظه ی انکارِ تو بود …
همه ی شهر به این حادثه واقف بودند
“کیست او ؟ چیست خبر؟” جمله ی اقرارِ تو بود !
تا ابد خواب بمان ، ساعتِ عمرت بیدار
روزگاری نَفَسی مُرد که در کارِ تو بود …
