کمال حسینیان
چو غم خیمه می زد به اردوی شب
من آواره گشتم به هر سوی شب
شـــد ابری دلم، بر ســرِ موی شب
تویی ماهِ روشن به گیســوی شب
نفــس های آخــر شــد آبــی بده
خمـــارِ خمــارم شــــرابــی بـده
ســـپاهِ غمـــت را جـــوابــی بده
که راهِ نفس بســته بازوی شـب
شــکارِ دو چشــمِ پلنگـــت ببین
و بازیچــۀ قلـــبِ سنـــگت ببین
نباشــــد رهایی ز چنـــگت ببین
ازآن شب که خواندی توجادوی شب
خطا بود اگر هــم دلی بسته ام
که راضی به مرگم بیا خسته ام
فقــط چاره ی درد پیــوســته ام
بلا باشــد از برج و باروی شــب
بر آشفته چون مویت افــکار من
نداری به جــز قصــد انــکار من
به شب تا سحر گریه شدکارِ من
که شرمنده گشتم من ازروی شب
بخش مسمط | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
