به نام یگانه‌ی مهرآفرین

چرا، این‌گونه بی‌تابی؟ تو که، من را رها کردی

در اوجِ شورشِ غصّه؛ درونِ حسّ پردردی

من‌از: اوّل، رها بودم؛ اسیرِ بندِ خود کردی
رها کردی و رفتی تا، بسوزم با تبِ سردی

میانِ آتشِ غم‌ها؛ درونِ لحظه‌های بغض
وجودم ملتهب گشت‌و، رخم همچون گلِ زردی

شدم، ذرّه، به ذرّه، آب؛ امّا، سوزشِ من را
نفهمیدی؛ دلم خون شد، از این دنیای نامردی

چه ساده، آمدم پیشت؛ ولی هرگز نفهمیدی
کنون که… پرزدم رفتم، به دنبالِ چه می‌گردی؟