باز مهتاب رسیده ست و چه زیبا شده ای
ماه بیدار شده ست و چه آقا شده ای
سرکه انگین ِ منی ، تُرشی ِ سیر و کلَمی!
تا قند ِ فریمان بیابَم ، تو هَم دَم شدهای
قاشقی را به ظرافت زده ام هَم تا که
گَسی ِ طعم ِ تو رفته ، دو پهلو شده ای
گویی از چشمه شرابی و غزل گوی ِ منی !
بِیت کم آمده کم آمده مِصرع شده ای
آی ، جا ماندهی شیرین لب ِ تاکستان ها
شکر و چای چو آمیخته شد ‘مِی’ شده ای
هست عُمرم به کَفَم ، میچِشَم از طعم ِ لبت ؛
حال آمیخته ء ِ سرخی ِ خون ام شده ای
تاجری از پِی ِ تو ، ‘ساری و فومن ‘ رفت و
دل ِ فرهاد بُریدست ز ِ شیرین چو شیرین شدهای
بَس که چرخیده تَنت تک تک ِ اشعارم را
جَستی از این قلم و شعر ِ مُصور شده ای
دست دروازه وُ قامت چو سُتون ، اما حیف ؛
که سِکَندر به خیالش ؛ تخت ِ جمشید شده ای…
عاشقان آمده رفته ، فراوان رفته
خسروئی آمد و رفتش ، چه لیلی شده ای !
عاقبت ریخته قوری و دلم سوخته است
دست مریزاد تو را چای ِ دو پهلو شده ای
حسین برقی | چ ِ