پیمان رازلیقی – ایستاده

هنگامه ی ظهر نقش ماه است در آب
در گوشه کنار لشگری بی وجود ایستاده

زمزمه پیچید که تنهاست،تنهاست ولی
در هر نظرش صد هزار جنود ایستاده

گر چه بسته اند راه را به رویش
وسط مهلکه چون حضرت هود ایستاده

زوزه ی تیر است و ضرب تیغ و گرد و خاک
لعنت به کسی که با عمود ایستاده

کلک خیال میکشدم سمت تلّی درست
آنجا که بانوی خاطراتِ کبود ایستاده

ز حال رفته درون گاهواره طفلی
درون خیمه مادری اشک آلود ایستاده

اضطراب تمام وجود دخترکی ست که
چشم به راه حضرت جود ایستاده

سهل نیست بلی به تندباد بلا گفتن
ناظر به دشت بلا معبود ایستاده

از آخر ماجرا شروع شد غزل،ابتدا
صورتی که شبیه به جدّش بود ایستاده

#پیمان_انگشتان_رازلیقی