پروین جهانگیر عصر – خدا تو را یاور

وه چه نیکو شده است تشبیهش
شغل آموزگار و پیغمبر

من ندانم چگونه بنویسم
مدحت ای مهربان تر از مادر

تو توان داده ای به نو گل من
تا که بنویسد و کند از بر

کِی توانم ز خاطرم ببرم
کِی شود لحظه ای از آن بهتر

وای عجب روز پر غروری بود
خستگی از وجود من شد در

با دو دستان کوچکش ، پسرم
روی کاغذ نوشته بود،،، مادر ،،،