پرستش مددی
پرواز مفهوم صعود از من به باورهاست
حتا پریدن خصلت سبز کبوترهاست
من میروم سمت افق هایی که لبریزند
تا اشک ها گویا تر از تصویر حنجرهاست
آغوش گاهی مامن یک آسمان بغض است
زینت گر این باغ ها سرو و صنوبرهاست
دریا که باشی مد شدن را خوب می فهمی
پر پر زدن رسم غم انگیز شناور هاست
هر شب برای دیدن تو خواب می بینم
بی تابی من ناشی از اندوه مادرهاست
باید بسوزانی مرا در شعله هایت تا
محراب من جای ” پرستش ” پای باورهاست
پرستش مددی
۱۳۹۵.۰۶.۱۰
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
