شبـی زال بـنشست هنگام خوابسـخـن گفت بـسـیار ز افراسـیابهـم از رزم زن نـامــداران خــویـشوزان پــهـلـوانـان و یـاران خــویـشهمـی گـفـت هرچـنـد کـز پـهل…
| شبـی زال بـنشست هنگام خواب | سـخـن گفت بـسـیار ز افراسـیاب |
| هـم از رزم زن نـامــداران خــویـش | وزان پــهـلـوانـان و یـاران خــویـش |
| همـی گـفـت هرچـنـد کـز پـهلـوان | بــود بــخـت بــیـدار و روشـن روان |
| بــبــایـد یـکـی شـاه خــســرونـژاد | کـه دارد گـذشـتـه سـخـنـهـا بـیاد |
| بـه کـردار کشـتـیسـت کـار سـپـاه | همش باد و هم بادبان تخت شاه |
| اگـر داردی طـوس و گـسـتـهـم فـر | سـپـاهسـت و گـردان بـسـیار مـر |
| نزیبـد بـریشان همی تـاج و تـخـت | بــبــایـد یـکـی شـاه بـیـداربــخـت |
| کـــه بـــاشـــد بـــدو فـــره ایــزدی | بـــتــابــد ز دیــهــیــم او بــخــردی |
| ز تـخـم فـریـدون بـجـسـتـنـد چـنـد | یـکـی شـاه زیـبــای تـخـت بـلـنـد |
| نـدیـدنـد جــز پــور طـهـمـاسـپ زو | کـه زور کیان داشـت و فـرهنگ گو |
| بــشــد قــارن و مـوبــد و مــرزبــان | سـپـاهـی ز بــامـیـن و ز گـرزبــان |
| یــکــی مــژده بــردنــد نــزدیـک زو | کـه تـاج فـریدون بـه تـو گـشـت نو |
| سـپـهدار دسـتـان و یکسـر سـپـاه | تــرا خــواسـتــنـد ای سـزاوار گـاه |
| چـو بــشـنـیـد زو گـفـتــه مـوبــدان | هـمـان گـفــتــه قـارن و بــخــردان |
| بــیـامـد بــه نـزدیـک ایـران سـپــاه | بـه سـر بــر نـهـاده کـیـانـی کـلـاه |
| بـه شـاهی بـرو آفـرین خـوانـد زال | نشست از بـر تـخت زو پـنج سال |
| کـهن بـود بـر سـال هـشـتـاد مـرد | بـداد و بـه خوبـی جـهان تـازه کرد |
| سـپــه را ز کـار بــدی بــاز داشـت | که بـا پـاک یزدان یکی راز داشـت |
| گرفتـن نیارسـت و بـسـتـن کسی | وزان پـس ندیدند کشـتـن بـسـی |
| همان بـد که تـنگی بـد اندر جـهان | شده خـشک خـاک و گیا را دهان |
| نـیامـد هـمـی ز اسـمـان هیچ نـم | هـمـی بـرکـشـیـدنـد نـان بــا درم |
| دو لشکر بـران گونه تـا هشت ماه | بــه روی انــدر آورده روی ســپــاه |
| نـکــردنــد یـکــروز جــنـگــی گــران | نــه روز یــلــان بــود و رزم ســران |
| ز تـنگی چـنان شد که چـاره نماند | سـپـه را همـی پـود و تـاره نمـاند |
| سخن رفتشان یک به یک همزبان | کـه از مـاسـت بـر مـا بـد آسـمـان |
| ز هر دو سـپـه خـاسـت فریاد و غو | فــرســتــاده آمــد بــه نــزدیـک زو |
| کـه گر بـهر ما زین سـرای سـپـنج | نـیـامــد بــجــز درد و انـدوه و رنـج |
| بــیـا تــا بــبــخــشـیـم روی زمـیـن | ســرایـیــم یــک بــا دگــر آفــریــن |
| سـر نـامـداران تـهی شـد ز جـنـگ | ز تـــنــگــی نــبـــد روزگــار درنــگ |
| بــر آن بــرنـهـادنـد هـر دو سـخــن | کــه در دل نــدارنــد کــیـن کــهـن |
| بـبـخشند گیتی بـه رسم و به داد | ز کــار گــذشـــتـــه نــیــارنــد یــاد |
| ز دریــای پـــیــکــنــد تــا مــرز تــور | ازان بـخـش گـیتـی ز نزدیک و دور |
| روارو چـنـیـن تـا بـه چـیـن و خـتـن | سـپـردنـد شـاهـی بـران انـجـمـن |
| ز مـرزی کــجــا مـرز خــرگــاه بــود | ازو زال را دســـت کـــوتـــاه بــــود |
| وزیـن روی تــرکــان نــجــویـنــد راه | چـنین بـخـش کردند تـخـت و کلاه |
| سـوی پـارس لشـکـر بـرون راند زو | کـهـن بـود لـیـکـن جـهـان کـرد نـو |
| سـوی زابــلـسـتــان بــشـد زال زر | جـهـانـی گـرفـتـنـد هـر یک بـه بـر |
| پـر از غـلغـل و رعـد شـد کوهسـار | زمین شد پـر از رنگ و بـوی و نگار |
| جهان چون عروسی رسیده جـوان | پــر از چــشــمـه و بــاغ و آب روان |
| چــو مــردم بــدارد نــهـاد پــلــنــگ | بــگــردد زمــانـه بــرو تــار و تــنـگ |
| مـهـان را هـمـه انـجــمــن کــرد زو | بــه دادار بــر آفــریـن خــوانــد نــو |
| فـراخـی کـه آمـد ز تــنـگـی پــدیـد | جـهـان آفـرین داشـت آن را کـلـید |
| بـه هر سو یکی جشنگه ساختـند | دل از کـین و نـفـرین بـپـرداخـتـنـد |
| چـنـین تـا بـرآمـد بـرین سـال پـنـج | نـبــودنـد آگــه کــس از درد و رنـج |
| بــبــد بــخــت ایــرانــیــان کــنــدرو | شـد آن دادگـســتــر جــهـانـدار زو |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
