يداله نجف نيا – اي كاش

بشدم غافل و سرگشته ز احوال دلم
چو غريبي كه جدا مانده ز خاك وطنم

شب تاري كه تو دادي نشود سر بكنم
مگرز پرتو نوري ز رخت شعله زنم

لب انگشت به لب، رخ بنمودي به دلم
ببريدي سر صحبت، زغمت در دهنم

تو كه با حكم خموشي پي بيتم بزدي
ز چه رو شاعر شعرم بشدي راهزنم

طلبيدم ز خدا مهر تو افسوس نداد
كه به ره مانده ز بردن به خدا شكوه منم