قالب شعر: قصیده

چو خورشید مهر و وفا، مادر است
چو کوه صبوری، دلش یک سر است

ز جانش چراغ محبت فروخت
ز چشمش شرار عطوفت بسوخت

بشر را ز دامان خود پرورید
فلک را به آغوش خود گسترید

به لب نغمه‌ی لای‌لای نوید
به دل قصه‌ی غصه‌ها وامید

چو شمعی که در نیمه‌شب سوخته
ز نور دلش، خانه افروخته

پدر، سایه‌ای از شکوه خدا
نشان استواری و صبر و وفا

به دستان پینه، درختی نشاند
به پایش بسی جوی آبی فشاند

نه خسته، نه غمگین، نه پژمرده حال
بسی شاد و مسرور در ماه و سال

پدر قلعه‌ای سخت و دیوار صبر
همیشه محافظ همیشه چو ببر

ز جان پاسدار رهت ای پسر
ز مهرش چراغ دلت در سحر

مپندار مهرش شود بی‌بها
که در سایه‌ی اوست لطف خدا

ببوس آن دو دستی که شد خاک‌گیر
نما احترامش چو آدینه پیر