هومن علمی – غرقاب

مرغ اندیشه ام پرید و برفت
دور همچون یکی رمیده غراب

روزگارم چنین شده است امروز
مرد تنها و دوزخی و عذاب

دست بر هر دری که می سایم
در ببسته است صاحب آن باب

رفتن و رفتن و رسیدن هیچ
چون بیابان، خیال آب و سراب

خاطراتم، زنی که عاشق بود
رفت گم شد و مانده ام بی تاب

قایقم شد غریق و پی در پی
بر فرو می روم در این غرقاب