تــنــم از رنــج گــرانــبــار مــکــن گــو نــکــنــمجـگرم چـون دلم افـگـار مکـن گو نکـنمدل نـزارسـت ز عـشـق تــو بــبــخــشـای بــروتـن نزارسـت بـه …
| تــنــم از رنــج گــرانــبــار مــکــن گــو نــکــنــم | جـگرم چـون دلم افـگـار مکـن گو نکـنم |
| دل نـزارسـت ز عـشـق تــو بــبــخــشـای بــرو | تـن نزارسـت بـه غـم زار مکـن گو نکنم |
| بــر مـن ار بــخــت گـشـاده کـنـد از عـدل دری | آن دراز هجـر بـه مسـمار مکن گو نکنم |
| خــار هـجــر تــو بــتــا تــازه گـلـی زاد ز وصــل | آن گل اکنون بـه جفا خار مکن گو نکنم |
| عـهد کـردی کـه ازین پـس نـکـنـم بـا تـو جـفـا | کـردی این بـار و دگر بـار مکـن گو نکنم |
| صـعب دردیسـت جـدایی تـو بـه هر هفتـه مرا | بـه چـنین درد گرفـتـاری مکـن گو نکنم |
| بـــه دگــر دوســـتـــیــی کــردی اقـــرار و مــرا | چـون خـبـر دادند انکـار مـکـن گـو نکـنم |
| گنهی چـون بـکـنی عـذری از آن کـرده بـخـواه | پـس از آن بـر گنه اصـرار مکـن گو نکنم |
| مـــن هـــوادار دل آزارم هـــرزه دل خــــویـــش | از هـوای مـن بــیـزار مـکــن گـو نـکـنـم |
| تـــیــز بـــازاری هــر جــای بـــه آزار تـــو تـــیــز | از هـوای مـن بــیـزار مـکــن گـو نـکـنـم |
| ای مـرا روی تـو چـون جـان و دل و دیـده عـزیز | بـه همه چـیز مرا خـوار مکـن گـو نکـنم |
| بر من ای زلف تو و روی تو همچون شب و روز | روز روشـن چـو شـب تـار مکن گو نکنم |
| جـای مـهـر تـو دلـسـت ای دلـت از مـهر تـهی | پـس دلـم را ز تـن آوار مـکـن گـو نـکـنم |
| چــون نــیـم نــزد تــو مــانــنــده دیـنــار عــزیـز | رخـم از رنگ چـو دینـار مـکـن گـو نکـنم |
| ای تــن آســان دل آسـوده ز بــیـمـاری هـجــر | کـار من بـر من دشـوار مـکـن گـو نکـنم |
| این دلـم را کـه همـه مـهـر و وفـای تـو گـرفـت | بـه غـم و انـده بـیمـار مـکـن گـو نـکـنم |
| ایـن دل خـسـتــه بــه انـدازه تــو رنـج کـشـیـد | غم برین خسته دل انبـار مکن گو نکنم |
| کـم شـود مـهـر چــو بــســیـار شـود نـاز بــتــا | ناز بـا عـاشـق بـسـیار مـکـن گـو نکـنم |
| ای بــدان وی دل افــروز چــو گــلــنــار بـــبـــار | دلـم آگـنـده تـر از نـار مـکـن گـو نـکـنـم |
| آخــر آن لــالــه رخــســار تــو پـــژمــرده شــود | تـکـیه بـر لـاله رخـسـار مکـن گـو نکـنم |
| ای دل ار هـجـر کـشـد لـشـکـر انـدوه مـتـرس | عـلـم صـبـر نگـونـسـار مـکـن گـو نکـنم |
| عـاشـقـا جـور و جـفـا دیـدی هـرگـز پـس ازین | یاد بـد عـهد جـفـاکـار مـکـن گـو نـکـنم |
| گــر نـخــواهـی کــه گـل تــازه تــو خــار شــود | یاد آن لـعـبـت فـرخـار مـکـن گـو نـکـنـم |
| غــم آن نـرگـس مـخــمـور مـخــور گـو نـخــورم | هـوس آن گـل بـر بـار مـکـن گـو نـکـنـم |
| هیچ کس نیست که راز تـو نگه خواهد داشت | بـا کـس این راز پـدیدار مـکـن گـو نکـنم |
| ور تـظـلم کنی از عـشـق تـو ای سـوخـتـه دل | پـیش سـلطـان جـهاندار مکـن گو نکنم |
| او نداد که تـو را عـشـق چـنین سـخـره گرفـت | خـویش را رسـوا زنهار مـکـن گـو نـکـنم |
| بـنده عـشـق همـی خـواهی خـود را بـه نهان | با کس این بندگی اظهار مکن گو نکنم |
| بـندگی شـاه جـهان را کـن و از عـشـق بـتـاب | جـز بـدین بـندگی اقـرار مکـن گو نکـنم |
| شـاه مـسـعـود کـه چـون هـمـت او یـاد کـنـی | یـاد ایـن گـنـبــد دوار مـکــن گـو نـکـنـم |
| علم و حـلمش را گر نسبـت خـواهی که کنی | جـز بـه دریا و بـه کهسار مکن گو نکنم |
| ای ز عــدل مــلــک عـــادل در ســـایــه عــدل | گـلـه چـرخ سـتـمـکـار مـکـن گـو نکـنم |
| ای بـه بـخـشش نظری یافتـه از مجـلس شاه | جـمـع جـز زر بـه خـروار مکـن گـو نکـنم |
| ای سـخـندان تـو اگـر مدحـت شـه گویی امید | جـز بـه داننـده اسـرار مـکـن گـو نـکـنم |
| گـر عـیار هنـر شـاه جـهانـی خـواهی جـسـت | جـز کـفـایت را مـعـیار مـکـن گـو نـکـنم |
| قـیـمـت هـر چـه بــرآرد بـه زبــان شـاه جـهـان | کـمـتـر از لؤلؤ شـهوار مـکـن گـو نـکـنم |
| ور تـو تـشـبـیـه کـنـی بــزم مـلـک را در شـعـر | جـز بـه آراسـتـه گـلـزار مکـن گـو نکـنم |
| ور همی نکتـه ای از خـلق خـوشـش یاد کنی | صـفـت از کـلبـه عـطـار مکـن گـو نکـنم |
| گـر نخـواهی کـه تـو را بـفـسـرد اندر رگ خـون | وصف آن خـنجـر خونخوار مکن گو نکنم |
| مـار زخـمـسـت بـه گـرد صـفـتـش هیچ مـگـرد | دسـت را در دهن مـار مـکـن گـو نکـنم |
| گر همی مدحـت شه گفت بـخـواهی بـه سزا | لـفـظ جـز لؤلؤ شـهوار مـکـن گـو نـکـنم |
| ور تـو خـواهی که کنی شـه را در مدح صـفـت | بـه جـز از وارث اعـمـار مـکـن گـو نکـنم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
