بــخــاســت از دل و از دیـده مــن آتــش و آبکه دید سوخـتـه و غرقه جـز من اینت عجـاباز آتـــش دل و از آب دیــده در دل و چـــشــمهـمـی نـیاید فـکـرت هـم…
| بــخــاســت از دل و از دیـده مــن آتــش و آب | که دید سوخـتـه و غرقه جـز من اینت عجـاب |
| از آتـــش دل و از آب دیــده در دل و چـــشــم | هـمـی نـیاید فـکـرت هـمـی نـگـنـجـد خـواب |
| خــیـال دوســت هـمـه روز در کـنـار مـنـسـت | گهی بـه صـلح درآید گهی بـه جـنگ و عتـاب |
| چـــنـــان نـــمـــایــدم از آب دیــده صـــورت او | کــه چــهــره پــری از زیــر مــهــره لــبـــلــاب |
| بـــدیــد گـــونـــه خـــود را در آب نــیــلـــوفـــر | چو باز کرد همی چشم خود ز مستی خواب |
| بــــدیـــد گــــونــــه زرد و رخ کــــبــــود مــــرا | فـروفـکـنـد سـر خــویـش و دیـده کـرد پــر آب |
| بـــه گـــاه رفـــتـــنــم از در درآمــد آن دلــبـــر | ز بـهر جـنـگ مـیان بـسـتـه و گـشـاده نـقـاب |
| چــو دیـد عـزم مـرا بــر سـفـر درســت شـده | فــرو شــکــســـت بـــه لؤلؤ کــنــاره عــنــاب |
| ز دسـت و دیده ش بـگسسـتـه و بـپـیوستـه | به سینه و دو رخش بـر دو رسته در خوشاب |
| همی گرست و همی گفت عهد من مشکن | مـسـوز جــانـم و در رفـتــن سـفـر مـشـتــاب |
| کــجــا تــوانـی رفــتــن بــر امــر مــحــمـودی | کــه اوســت هــمــبــر تــقــدیــر ایـزد وهــاب |
| فـــروگـــذاری درگـــاه شـــهـــریــار جـــهـــان | فـــراق جــــویـــی از اولـــیـــا و از احـــبــــاب |
| جـواب دادم و گـفـتـم کـه روز بــودن نـیـسـت | صواب شغل من این اسـت و هم نبـود صواب |
| چــه کــار بــاشــدم انــدر دیـار هـنــدســتــان | که هسـت بـر من شـاهنشـه جـهان در تـاب |
| چـو ایـن جـواب نـگـاریـن مـن ز مـن بـشـنـیـد | فـــرو فــکــنــد ســـر از انــده و نــداد جـــواب |
| بـرفـت از بـر مـن هوش مـن بـرفـت و نـمـانـد | حـدیـث چـون نـمـک او بـر این دل چـو کـبـاب |
| رهـی گــرفــتــم در پــیـش بــرکــه بــود در او | بـه جـای سبـزی سنگ و بـه جای آب سراب |
| زمـین چـو کـام نهنـگ و گـیا چـو پـنـجـه شـیر | سپـهر چـون دم طاووس و شب چو پـر غراب |
| مرا ز رشـک بـپـوشیده کسـوتـی چـون شـب | هـوای روشـن پــوشـیـده کـســوت حــجــاب |
| نـــگـــاه کــــردم از دور مـــن تــــلـــی دیـــدم | کــه چــاه ژرف نـمـایـد از آن بــلــنـد عــقــاب |
| کـه گـر مـنـجــم بــر وی شـود چــنـان بــیـنـد | بـر اوج چـرخ کـه بـی غـم شـود ز اسـطـرلاب |
| رهـی دراز بــگـشــتــم کــه انـدران هـمـه راه | ز فـر شـاه نـدیـدم یـکـی بــه دســت خــراب |
| جــهـان سـراسـر دیـدم بــسـان خـلـد بــریـن | ز عـدل خــســرو مـحــمـودشـاه نـصـرت یـاب |
| خـــدایــگــانــی کــز فــر او هــمــی بـــکــنــد | ز پــنـجــه و دهـن شــیـر رنـگ نـاخــن و نـاب |
| بـه جـود و رأی بـکرده است خـلق را بـی غم | بـه عدل و داد گشاده اسـت بـر جـهان ابـواب |
| خـدایگـان جـهان سـیف دولت آنکـه بـه طـبـع | نــهــاده انــد بـــه فــرمــان او مــلــوک رقــاب |
| بـرنده تـیغش در طـبـع و رنگ سـیماب اسـت | کـه کـرد روی بـدانـدیشـگـانـش پـر ز خـضـاب |
| هـمـی قـرار نـیـابــد بــه جــای بــر تــیـغــش | بــلـی قـرار نـیـابــد بــه جــای بــر ســیـمـاب |
| خـــدایــگـــانـــا دانـــد خـــدای یــار نـــشـــاط | چـگونه گشتـم تـا دیدم آن خـجـستـه خطاب |
| خـــدای دانــد پـــای بـــرهــنــه از جـــیــلـــم | بـیـامـدم بـه بـلـهـیـاره نـیم شـب بـه شـتـاب |
| بـه بـرشـکـال شـبـی من چـنان گـذشـتـه ام | که تـا بـه گردن آب است و تـا بـه حلق خلاب |
| کـجـا تـوان شـدن از پــیـش تــخـت تـو مـلـکـا | کــجــا تــوان شــدن از آفــتــاب در مــهــتــاب |
| کــه گــر گــریــخــتــه درگــه تــو مــرغ شــود | هــوا ســـراســر در گــرد او شــود مــضــراب |
| مگر که خـدمت تـو طاعت خـدای شده سـت | که هست بـستـه در و خلق را ثـواب و عقاب |
| خــــدایـــگـــانـــا دریـــافــــت مـــرمـــرا انـــده | ز غـــم قـــرار نـــدارم هـــمـــی مـــرا دریــاب |
| درخـت دولـت من بـی خـلـاف خـشـک شـود | اگــر نــبـــارد کــف بـــرو بــه جــای ســحــاب |
| هـمـیـشـه تــا کـه یـکـی اول حــســاب بــود | مـبــاد آخــر عـمـر تــو را بــه ســال حــسـاب |
| بـــقــات بـــادا در مــلــک تـــا بـــه پـــیــروزی | جـهان چو هند بـگیری بـه عمر و دولت شاب |
| هـزار قــصــر چــو ایـران بــنــا کــنـی در هـنـد | هـزار شـاه چــو کـسـری بــگـیـری از اعـقـاب |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
