جابر ترمک
سکوت قافلـــــــــــــــه را یک خرابه برهم زد
دوباره دست غـــــــــــــریبی به ساحت غم زد
سه سالـــــــه ای که در آغوش خاک می خوابید
به پلک آخر خود شعلــــــــــــــه ها به عالم زد
شکست بغض غریبـــــــــــانه ای که در تاریخ
جرقه اش دل حــــــــــــــــــوا و بغض آدم زد
همیشه آینه ها در غبــــــــــــــــــار می تابند
به رغم شب که مرتب از آسمــــــــــــان دم زد
شبیه خواهر مجــــــــــــــــروح ماه با اشکش
نگاه حضرت خورشید در غــــــــــــــزل نم زد
تمام اهل سفــــــــــــــــر درد بغض را خوردند
شبی که دزد به احســـــــــــــاس پاک شبنم زد
بتاب حضرت آئینــــــــــــــــه کاروان خوابست
رقیه با تب آیینــــــــــــــــــــه پلک بر هم زد
شبیه کودک ششماهــــــــــــه ای که با عطشش
به زخم آینه های شکستـــــــــــــــــه مرهم زد
همیشه جای لبش بر گلــــــــوی خورشیـد است
غبار بر رخ آئینــــــــــــــــــــــــه گرد ماتم زد
جابر ترمک
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران