هدایت کارگر – ماه زیبای زمین

مثل شب های ساکت «مکه»، بی نظیر و عمیق و تنها بود
چادرش بوی آسمان می داد از کنار زمین که رد می شد

صحبتش با خدا که گل می کرد نفسش در شماره می افتاد
حال پروانه دست کم هر روز پنج نوبت عجیب بد می شد

معتقد بود «نهی از منکر»، سازوکاری برای اصلاح است
در مسیر خرابی سیلاب، با تمام قواش سد می شد

توی آیینه ی «کسا» گرچه محور استوار هستی بود
جلوی پای میهمان هایش مثل سروی تمام قد می شد

نیمه شبها که عرش، بارانی است می توان بار عمر خود را بست
او ولی در قنوت خود اول نام همسایه را بلد می شد

روزه بود و مریض اما باز به یتیم و فقیر می بخشید
او که در آیه آیه ی «انسان»، مثل انفاق مستند می شد

بانوی آب و نور و آیینه یک شب از خانواده هجرت کرد
ماه زیبای این زمین بود و از همان آسمان رصد می شد