نـهـاده ســت بــاری شـفـا در عـسـلنـه چــنـدان کــه زور آورد بــا اجــلعـسـل خــوش کـنـد زنـدگـان را مـزاجولـــی درد مـــردن نــدارد عـــلـــاجرمـق مـ…
| نـهـاده ســت بــاری شـفـا در عـسـل | نـه چــنـدان کــه زور آورد بــا اجــل |
| عـسـل خــوش کـنـد زنـدگـان را مـزاج | ولـــی درد مـــردن نــدارد عـــلـــاج |
| رمـق مـانـده ای را کــه جــان از بــدن | بـرآمد، چـه سـود انگبـین در دهن؟ |
| یــکــی گــرز پــولــاد بــر مــغــز خــورد | کسی گفت صندل بـمالش بـه درد |
| ز پـــیــش خــطــر تــا تــوانــی گــریــز | ولـیکـن مـکـن بـا قـضـا پـنـجـه تـیـز |
| درون تــا بـــود قــابـــل شــرب و اکــل | بـدن تازه روی است و پاکیزه شکل |
| خــراب آنـگـه ایـن خــانـه گـردد تــمـام | کـه بـا هم نسـازنـد طـبـع و طـعـام |
| طبایع تر و خشک و گرم است و سرد | مرکـب از این چـار طـبـع اسـت مرد |
| یکـی زین چـو بـر دیگری یافـت دسـت | تـرازوی عـدل طـبـیعـت شـکـسـت |
| اگـــر بـــاد ســـرد نـــفـــس نـــگـــذرد | تــف مـعــده جــان در خــروش آورد |
| وگـر دیـگ مـعــده نـجــوشــد طــعــام | تــن نــازنــیــن را شــود کــار خــام |
| در ایـنـان نـبـنـدد دل، اهـل شـنـاخـت | که پیوسته با هم نخواهند ساخت |
| تـــوانـــایـــی تـــن مـــدان از خـــورش | کـه لطـف حـقـت می دهد پـرورش |
| بـه حـقـش کـه گردیده بـر تـیغ و کـارد | نهی، حـق شکرش نخواهی گزارد |
| چـو رویی بـه طـاعـت نـهـی بـر زمـین | خـدا را ثــنـاگـوی و خـود را مـبــیـن |
| گدایی اسـت تـسـبـیح و ذکر و حـضور | گــدا را نـبــایـد کــه بــاشــد غــرور |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
