نسرین حسینی شیرازی – دوست

ای سلیمان به دلم یک نظری تازه فکن
قبل از آنی که تنم طعمه ی هر مور شود

قدمی نه به سرا پرده ی خاموش دلم
کلبه با شمع رخت هاجره پر نور شود

خواهم از شوق نگاهت پر و بالی بزنم
رمقی مانده و ترسم ز تنم دور شود

دیده از هجر رخت خون جگر خورد بسی
حیف اگر اشک در این دیده مستور شود

بعد تو پای نگاری به دلم باز نشد
کو دلی مونس این خسته ی رنجور شود

خرقه ی شاهانه اگر سرمه به چشمم نکنی
چشم یعقوب دل از هجر رخت کور شود

آتشی بود همین عشق که گدازد دل وجان
زیر این بارگران تن خم و هاشور شود

نسرین حسینی