نسترن صمدپور – خاطرات زخمی

(( خاطرات زخمی ))

در خانه ی دل حیدر (علیه السلام) پر از غم است،

زیرا ز باغ و بهارش، گلی کم است.

پرپر شده به زیر هزاران خزان و درد،
آن گل که حاصل گلزار خاتم(صلی الله علیه وآله) است.

از وقت پرکشیدن او چشم دخترش،
می بارد و شراره ی اشکش دمادم است.

بنگر جهان ز داغ تو گشته سیاه پوش،
جانی از آن جهان، که سرآغاز آدم است.

بی تو سیاه و سرد شده خانه ی علی(علیه السلام)،
خانه که نیست، کوهی از آوار و ماتم است.

باران که می زند آتش به جان من،
می سوزدم، ولی افسوس نم نم است.

از داغ تو شده جسمم جدا ز جان،
تنها مزار تو تسکین و مرهم است.

آنقدر بعد تو از کوفه خسته ام،
از کل شهر، فقط این چاه محرم است.

گوشه نشین شده ام ز مرور خزان تو،
کار تمام روز و شبم آه مبهم است.

مسمار و آتش و دیوار و در همه،
از بهر قتل تو زهرا(سلام الله علیها) فراهم است.

آتش کشیدن و بی رحمی و جنون،
تنها برای کمی مال و درهم است.

از بین این همه داغ و بلا و درد،
آه تو پشت در، به دل زارم اعظم است.

گرچه نشد که خم کنم مسمار در ولی،
پشتم به زیر داغ تو زهرا(سلام الله علیها) ببین خم است.