مــقــصــور شــد مــصــالــح کــار جـــهــانــیــانبــر حـبــس و بــنـد ایـن تــن رنـجـور نـاتــواندر حــبـــس و بــنــد نــیــز نــدارنــدم اســتــوا…
مــقــصــور شــد مــصــالــح کــار جـــهــانــیــان | بــر حـبــس و بــنـد ایـن تــن رنـجـور نـاتــوان |
در حــبـــس و بــنــد نــیــز نــدارنــدم اســتــوار | تــا گــرد مــن نـبــاشــد ده تــن نـگــاهـبــان |
هـر ده نـشـسـتـه بـر در و بـر بــام سـمـج مـن | بــا یــکــدیــگــر دمــادم گــویـنــد هــر زمــان |
خــیــزیــد و بــنــگــریــد مــبــادا بــه جــادویــی | او از شـــکـــاف روزن پــــرد بــــر آســـمـــان |
هـین بـر جـهـیـد زود کـه حـیلـت گـریـسـت این | کــز آفــتــاب پــل کــنــد از ســایــه نــردبــان |
الـبـتـه هـیـچ کـس بـه نـینـدیـشـد این سـخـن | کاین شـاعـر مخـنث خـود کیسـت در جـهان |
چـون بــگـذرد ز روزن و چـون بــر پــرد ز سـمـج | نه مرغ و موش گشتـست این خـام قلبـتـان |
بــا ایـن دل شــکـســتــه و بــا دیـده ضــعــیـف | سـمجـی چـنین نهفتـه و بـندی چـنین گران |
از مــن هـمــی هـراســنـد آنـان کــه ســالــهـا | زایـشـان هـمـی هـراســد در کـار جــنـگـوان |
گــیـرم کــه ســاخــتــه شــوم از بــهــر کــارزار | بـیـرون شـوم ز گـوشـه این سـمـج نـاگـهـان |
بــاچــنـد کــس بــرآیـم در قــلـعــه گـرچــه مـن | شـیـری شـوم دژآگـه و پــیـلـی شـوم دمـان |
پــس بــی سـلـاح جــنـگ چـگـونـه کـنـم مـگـر | مـر سـینه را سـپـر کـنـم و پـشـت را کـمـان |
زیرا کـه سـخـت گـشـتـه سـت از رنـج انده این | چونان که چفته گشته ست از بار محنت آن |
دانــم کــه کـــس نــگــردد از بـــیــم گــرد مــن | زینـگـونـه شـیرمـردی مـن چـون شـود عـیان |
جـانم ز رنج و مـحـنتـشـان در شـکـنجـه اسـت | یـارب ز رنـج و مـحـنـت بــازم رهـان بـه جـان |
در حــــال خـــوب گـــردد حـــال مـــن ار شـــود | بــر حــال مـن دل ثــقــت الـمـلـک مـهـربــان |
خــورشـیـد ســرکـشـان جــهـان طـاهـر عـلـی | آن چـرخ بــا جــلـالـت و آن بــحـر بــی کـران |
ای آن جـوان کـه چـون تـو نـدیدسـت چـرخ پـیر | یــارســـت رای پـــیــر تـــو را دولــت جـــوان |
هـم کـوفـسـون مـهـر تـو بــر خـویـشـتــن دمـد | ز آهـنــش ضــیـمــران دمــد از خــار ارغــوان |
بـا جـوش حشمت تـو چـه صحـرا چـه کوهسار | بـا زخـم خـنـجـر تـو چـه سـندان چـه پـرنیان |
دارد ســپـــهــر خـــوانــده مــهــر تـــو را بـــنــاز | نــدهــد زمــانــه رانــده کــیــن تـــو را امــان |
بـــالــای رتــبــت تــو گــذشــتــه ز هــر فــلــک | پـهنـای بـسـطـت تـو رسـیده بـه هـر مـکـان |
یک مـاهه دولـت تـو نگـشـتـه سـت هیچ چـرخ | یک روزه بـخـشـش تـو نـدیدسـت هیچ کـان |
گــریـد هـمــی نــیـاز جــهــان بــر عــطــای تــو | خـنـدد همـی عـطـای تـو بـر گـنـج شـایگـان |
نــه چـــرخ را خـــلــاف تـــو کــاری هــمــی رود | نــه مــلـــک را ز رأی تـــو رازی بـــود نــهــان |
پـیـوسـتـه طـیـره و خـجـل اسـت ابــر و آفـتـاب | زان لـفـظ درفـشــان تــو و دســت زرفـشـان |
جـــاه تــــو را ســـعـــادت چـــون روز را ضـــیـــا | عــزم تــو را کـفـایـت چــون تــیـغ را فـســان |
گــر نـه ز بــهـر نـعــمـت بــودی بــدان درســت | از فـصــل هـای ســال نـبــودی تــو را خــزان |
از بـــهـــر دیــده و دل بـــد خـــواه تـــو فـــلـــک | سـازد همـی حـسـام و فـرازد همـی سـنان |
بــیـمـت چــو تــیـغ ســر بــزنـد دشــمـن تــو را | گـر چـون قـلـم نبـندد پـیشـت میان بـه جـان |
از تــو قــریـن نـصــرت و اقــبــال و دولــتــســت | مـلـک عــلـای دولـت و دیـن صــاحــب قـران |
والـلـه کـه چـشـم چـرخ جـهـانـدیده هیچ وقـت | نه چـون تـو بـنده دید و نه چـون او خـدایگـان |
ای بــر هـوات خــلــق هـمـه ســود کــرده مـن | بـــر مـــایـــه هـــوات چـــرا کـــرده ام زیـــان |
انــدر ولــوع خــدمــت خــویـش اعــتــقــاد مــن | دانــی هــمـــه و دانـــد یــزدان غـــیــب دان |
چــون بـــلــبـــلــان نــوای ثـــنــاهــای تـــو زدم | تــــا کــــرد روزگــــار مـــرا انـــدر آشــــیـــان |
آن روی و قـــد بـــوده چـــو گـــلـــنــار و نــاردان | بــا رنـگ زعـفـران شـده بــا ضـعـف خـیـزران |
انــدر تــنــم ز ســرمــا بـــفــســرده خــون تــن | بــگـداخـت بــازم آتـش دل مـغـز اسـتـخـوان |
آگـــنــده دل چـــو نــار ز تـــیــمــار و هــر دو رخ | گـشـتـه چـو نار کـفـتـه و اشـکـم چـو ناردان |
تــا مـر مـرا دو حــلـقـه بــنـدســت بــر دو پــای | هـسـتـم دو دیـده گـویـی از خـون دو نـاودان |
بــنــدم هــمــی چــه بــایـد کــامــروز مــر مــرا | بـسـتـه شـود دو پـای بـه یک تـار ریـسـمـان |
چــون تــار پـــرنــیــان تــنــم از لــاغــری و مــن | مـانـم هـمـی بــه صـورت بـی جـان پـرنـیـان |
چـنـدان دروغ گـفـت نشـاید کـه شـکـر هسـت | از روی مـــهــربـــانـــی نـــز روی ســـوزیــان |
در هـیـچ وقـت بـی شـفـقـت نـیـسـت گـوتـوال | هـر شـب کـنـد زیـادت بـر مـن دو پـاسـبــان |
گــویـد نــگــاهـبــانــم گــر بــر شــوی بــه بــام | در چــشـم کـاهـت افـتــد از راه کـهـکـشـان |
در سمج من دکانی چـون یک بـدسـت نیسـت | نـگـذاردم کـه هـیـچ نـشــیـنـم بــر آن دکــان |
ایــن حــق بـــگــو چـــگــونــه تـــوانــم گــزاردن | کـاین خـدمـتـم کـنـنـد هـمـیـدون بـه رایگـان |
غـــبــــنـــا و انـــدهـــا کـــه مـــرا چـــرخ دزدوار | بــــی آلــــت ســــلــــاح بــــزد راه کــــاروان |
چــون دولــتــی نـمــود مــرا مــحــنـتــی فــزود | بـی گـردن ای شـگفـت نبـوده سـت گردران |
من راست خود بگویم چون راست هیچ نیست | خـود راسـتــی نـهـفـتــن هـرگـز کـجـا تــوان |
بــودم چــنــانـکــه ســخــت بــه انــدام کــارهـا | رانـدم هـمـی بــه دولـت ســلـطـان کـامـران |
بــر کــوه رزم کــردم و در بــیـشــه صــف دریــد | در حـمـلـه بـر نـتـافـتـم از هـیچ کـس عـنـان |
هـر هـفـت روز کـردم جـنـگـی بـه هـفـت جـای | در قـصـهـا نـخـوانـدم جـز جـنـگ هـفـتـخـوان |
اقــبــال شــاه بــود و جــوانــی و بــخــت نـیـک | امـروز هـر چــه بــود هـمـه شــد خــلـاف آن |
در روزگـار جــسـتــم تــا پــیـش مـن بــجـسـت | در روزگـار جــســتــن کــاریـســت کــالـامـان |
گـردون هزار کـان سـتـد از مـن بـه جـور و قـهـر | هـرچ آن بــه زور یـافـتــه بــودم یـکـان یـکـان |
اکـنـون دریـن مـرنـجــم در سـمـج بــســتــه در | بـر بـند خـود نشسـتـه چـو بـر بـیضه ماکیان |
رفـتـن مـرا ز بــنـد بــه زانـوسـت یـا بــه دسـت | خـفتـن چـه حـلقه هاش نگونسـت یا سنان |
در یــکـــدرم ز زنــدان بـــا آهــنــی ســـه مـــن | هـر شـام و چـاشـت بـاشـم در یـوبـه دونـان |
ســکــبــاجــم آرزو کــنــد و نـیـســت آتــشــی | جـــز چــهــره بـــه زردی مــانــنــد زعــفــران |
نـه نـه نـه راســت گـفــتــم کــز بــر وجــود تــو | در ســبــز مــرغــزارم و در تــازه بــوســتــان |
خـواهـم هـمـی کـه دانـم بـا تـو بـه هیچ وقـت | گـویـی هـمـی دریـغ کـه بـاطـل شـود فـلـان |
آری بــه دل کــه هـمـچــو دگـر بــنـدگـان نـیـک | مـسـعـود سـعـد خـدمـت مـن کـرد سـالـیان |
ایـن گـنـبــد کـیـان کـه بــدیـنـگـونـه بــی گـنـاه | بـر کـنـد و بـر کـشـفـت مـرا بـیخ و خـانـمـان |
مـعــذور دارمـش کـه شــکـایـت مـرا ز تــســت | نـه بــود و هـسـت بــنـده تــو گـنـبــد کـیـان |
ور روزگــار کــرد نــه او هــم غـــلــام تـــســـت | از بـهر مـن بـگـوی مـر او را کـه هـان و هـان |
مـسـعـود سـعـد بـنـده سـی سـالـه مـنـسـت | تــو نــیــز بــنــده مــنــی ایــن قــدر را بــدان |
کـان کـس کـه بـنـدگـی کـنـدم کـی رضـا دهـم | کو را بـه عـمر محـنتـی افـتـد بـه هیچ سـان |
ای داده جــاه تــو بــه هــمــه دولــتــی نــویــد | ای کـرده جـود تـو بـه همه نهمـتـی ضـمـان |
در پـــارســی و تــازی در نــظــم و نــثــر کــس | چــون مـن نـشـان نـیـارد گـویـا و تــرجــمـان |
پــر گــنــج و پــر خــزیـنــه دانــش نــدیـده انــد | چـون طـبـع و خـاطـر مـن گـنجـور و قـهرمـان |
آنک کـه بـانگ من چـو بـه گـوش سـخـن رسـد | انـــدر تــــن فـــصـــاحــــت گـــردد روان روان |
مــن در شــب ســـیــاهــم نــام مــن آفــتـــاب | مـن در مـرنـجــم و سـخـن مـن بــه قـیـروان |
جــز مـن کـه گـفـت خــواهـد در خـورد تــو ثــنـا | جـز تـو کـه را رسـد بـه بــزرگـی مـن گـمـان |
آرایـشــی بــود بــه ســتــایـشــگـری چــو مـن | در بــزم و مـجـلـس تـو بـه نـوروز و مـهـرگـان |
ای آفـــــتـــــاب روشـــــن تـــــابـــــان روزگــــار | کـــردســـت روزگــار مــرا دایــم امــتـــحـــان |
گـر چــه ز هـیـچ جــنـس نـدیـدم مـن ایـن عـنـا | نـه هـیچ وقـت خـوانـده ام از هـیچ داسـتـان |
معزول نیسـت طبـع من از نظم گر چـه هسـت | مـعـزولـم از نـبــشـتــن ایـن گـفـتــهـا بــنـان |
خـود نـیـسـت بـر قـلـمـدان دسـت مـرا سـبـیل | بـــاری مــرا اجـــازت بـــاشـــد بـــه دوکــدان |
تــا دولـتــسـت و بــخــت کـه دلـهـا از آن و ایـن | هـمـواره تـازه بـاشـد و پـیـوسـتـه شـادمـان |
هـر ســاعــتــی ز دولـت شــمـعــی دگـر فـروز | هر لـحـظـه ای ز بـخـت نـهالـی دگـر نـشـان |
تـــا فـــرخـــی بـــپـــایــد در فــرخـــی بـــپـــای | تــا خــرمــی بـــمــانــد در خــرمــی بــمــان |
از هـر چـه خـواسـتـنـد بــه دادی تـو داد خـلـق | اکـنـون تـو داد خـلـق ز دولـت همـی سـتـان |
بـــنــیــوش قـــصـــه مــن و آنــگــه کـــریــم وار | بـخـشـایش آر بـر مـن بـدبـخـت گـم نـشـان |
تــا شــکــر گــویـمــت ز دمــاغــی هـمـه خــرد | تـا مـدح خـوانـمـت بــه زبــانـی هـمـه بـیـان |
چـون شـکـر من تـو نشـنوی از هیچ شـکـر گـو | چـون مدح من تـو نشنوی از هیچ مدح خوان |
تــــا در دهـــان زبــــان بــــودم در زبــــان مــــرا | آرم زبــان بــه شــکــر و ثــنـای تــو در دهـان |
وانـگـه کـه بــی ثــنـای تــو بــاشــد زبــان مـن | انــدر دهــان چـــه فـــایــده دارد مــرا زبـــان |
ای بـــاد نــوبـــهــاری وی مــشــکــبـــوی بـــاد | این مـدح مـن بـگـیر و بـدان پـیشـگـه رسـان |
بـوالـفـتـح راوی آنـکـه چـو او نیسـت این مـدیح | یـا در سـراش خـوانـد یـا نـه بــه وقـت خـوان |
دانـم کـه چــون بــخـوانـد احـسـنـت هـا کـنـنـد | قـاضـی خــوش حــکـایـت و لؤلؤی سـاربــان |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج