مینو زکی پور – ماهی

داشــتم گنـجی به دل در سینـــه از المـاس مهر
کوه نـورم بی صـدا از سینـه ام دزدید و رفت

می گذشتـم یک شـبی از کوچـه های خاطرات
سایه ام را دید از پس کوچه ها پیچیـد و رفت

چون شقایق مست بودم بی خبر از سرنوشت
بر دلم با عشق سردی گرد غم پاشید و رفت

پـر گشــودم مثـل شاهینــی رها در آسمــان
بال هایـم را فـراز آسمـان هـا چیـد و رفت

دست سردش را گرفتم تا شوم با او روان
مثل ماهی لیز خورد از دست من لغزیدو رفت

مینو زکی پور 6 /8 /96