مهناز الله وردی میگونی – شب مهتابی

راه  تاریک   است  و  من امشب  هراسانم  از  آن
شاخه های   درهم   و   خشکیده  در  صحرای  تو

ميروم     در    امتداد    جاده ی   خاکی     عشق
تا    ببینم    چشم   مست   و    قامت  رعناي  تو

ماه   نو   در   آسمان   است  و   شهابي  در   گذر
وه    چه    رويايي   شده    مهتاب  بی همتای تو

هر    ستاره    جلوه ی    چشمان  خَمّار   تو   بود
ماه     نورانی    شده    از    طلعت    زيبای    تو

میخکوب     آن     نگاهِ      نافذ     و    مردانه ام
شد    تمنّایِ    دلم   ،   آغوشِ    پر    غوغاي    تو

تا  مرا   ديدی  ،  در  آغوشم  گرفتی تنگ و مست
ای    که   گرمایِ  تنِ   من   باشد    از   گرمایِ  تو 

باد   سردی   آمد  و   شد   سيب   لبهایِ   تو  سرخ
صد   بهانه   دارم   امشب    تا     شوم   حواي  تو

زلف   خود   را  می دهم  بر باد  و افشان  می کنم
تاب   ميخوردند    به   روی   صورت    گيرایِ   تو

دلبرم      ميخواهمت    با    آن     صفاي    خالصت
پر    شده   عطر   تنت    در   جسم   اين  ليلاي  تو

آن     شب   مهتابی   و   يار   و    سكوت جنگل  و
خاطراتی    که    بجا    ماندست    از   روياي    تو

: مهناز الله وردي ميگوني