اگر شدی تو زمانی ؛ « اسیرِ تنهایی »
بدان که چاره امید است و قلبِ دریایی
همیشه سنگِ وزین مثلِ کوه پا برجاست
وَ سنگِ خُرد و سَبُک در هراسِ تیپایی
خوشا به حالِ تو چون در مَصافِ زشتیها
به کُنجِ عُزلتِ خود میرسی به زیبایی
به حکمِ مذهب و آیینِ خویش انسان باش
که میرسی تو از انسانیت به والایی
به چشمِ مَردُمِ عارف تفاوتی نکند
مرام و مَسلکِ « تَرسا و گبر و بودایی »
همیشه منطق و عقلانیت دوایِ تو نیست
« بیا کمی تو به راهِ جنون و شیدایی »
کنارِ خاطره هایِ گذشته گاهی باز
در انتظارِ تواَم ، تا دوباره ؛ باز آیی
در اوجِ «خاطره بازی» چقدر دلچسب است
صدایِ نابِ « بَنان » با یک استکان چایی
زبانِ شعر ، زبانی اصیل و مشترک است
میانِ ؛ « کُرد و لُر و گیل و تُرکِ قشقایی »
چه شاعران که سرودند شعرهایِ کهن
و یا که شعرِ نوین چون؛ «سپید و نیمایی »
از عُمقِ شعرِ تو «مهران» شمیمِ عشق آید
به یُمنِ عشقِ الهی ؛ «همیشه مانایی».
« مهران اسدپور »
شاعر مهران اسدپور
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
