مهدیه میرزایی – اردی بهشت

چشمانت ولی
بغضِ زنبق ها را
می چید….

عطر پونه های وحشی رودخانه ی اردیبهشت
قاه قاهِ خورشید، زینتِ دامنه ی اردیبهشت
چیده از لبان ســرخِ چشمــه، بوســـه هــــا
زلفِ رودِ رقصان و شادمانه ی اردیبهشت
می خروشد صدایِ سنگ و موج در دل اش
عظم راسخ و تنومندِ آزادانه ی اردیبهشت
گیسوان یک نفر به روی شانه های بــاد
می رقصد پا به پای تراانــه ی اردیبهشت
می شــود رهـــااا در اوجِ آســمان ســبــز
می چیند نگاهِ نرگسِ مستانه ی اردیبهشت
دسـت به دستِ مــوجِ رویشِ بابونــه هاا
می سپارد دل به نجوای شاعرانه ی اردیبهشت
سینــه اش فراخِ نغــمه هاای کبــوتــران
بال می گشاید سمتِ آشیانه ی اردیبهشت