مهدى خداپرست – او كه يك عمر مرا غرق نوازش مى كرد

او كه وقتى دلم از عالم و آدم پُر بود
از منِ خسته و بى حوصله خواهش مى كرد

تا كه مى ديد به بن بست رسيدم ، امّا
به صبورىِ من هر روز سفارش مى كرد

تا كه مى ديد دل از غصّه به تنگ آمده است
درد و غم هاى مرا زود فروكِش مى كرد

دشمنِ پست و فرومايه ى من را هر روز
بهرِ آرامشِ من سخت نكوهش مى كرد

مهربانى كه براى خوشى ام در همه عمر
بى توقع زِ منِ عمزده كوشش مى كرد
……………………………………
كردم آنگونه ستم، اهلِ شكايت بشود
مى رود بنده ى ناشُكر كه راحت بشود

#مهدى_خداپرست