قالب شعر: مثنوی

منِ پنهان

(درهم پایمرد)

منی در من نهان افتاده، چون شب،

درونِ خویش، سرگردانِ بی‌تب.

به رازِ خویش گوید با ستاره،

سخن‌های قدیم و غصه‌واره.

دلش پر شعله، ذهنش پر زِ توفان،

گهی می‌میرد و زاید در دوران.

زِ خود در خود شکسته، خسته، حیران،

میانِ «هست» و «نیست» است و پریشان.

به آینه نگریم، خسته و پیر،

کدامم؟ آن نهان؟ یا این تقدیر؟

نه من آنم، نه این، ای رازِ هستی،

منم آتش، که می‌سوزد به مستی.

✒️ یعقوب پایمرد ✅ زَلَقی