قالب شعر: شعر نیمایی

منتظر می مانم

آسمانم ابری

اشکهایم چه روان

پای رفتن کوتاه

دستاهیم چه بلند

دستهایم خالی

برشان می دارم ، بتمنا و دعا

و چه لبرز امید  پسشان می آرم

میوه باغ مناجات، قشنگ

دل من پر ز امید

پر تر از کاسه صبرم شاید

دود اسپند و هوایی نمناک

چشم بد از ما دور

چشم فردا روشن