مریم جعفری – با تو بهترم

گفته بودم خوبم اما با تو بهتر میشوم
شاخه‌ای مریم که در دستت معطر میشوم

مثل بارانی که خیس است از حضورش گونه‌ام
از سخاوتمندیت لبریز باور میشوم

بوسه‌ای از شوق بر گلبرگ سردم میزنی؟
گرچه با حرم نفسهای تو پرپر میشوم

دوست دارم پر بگیرم حجم آغوش تو را
در کلام نافذت آنجا که دلبر میشوم

هیچ میدانی که توصیفش برایم ساده نیست
در تن دریایی‌ات وقتی شناور میشوم

در غزلهایت مرا جا میدهی حظ میکنم
همچنان در اوج شعرت بیت آخر میشوم
مریم_جعفری