جانا ! فدای قدّ وُ رخ وُ روی ماه تو
چشم تو قبله گاهِ من وُ؛ چشمم به راه تو
سروِ روان! روان شده روحم به سوی تو
درگیرِ چاهِ زنخدان ؛ جعدِ سیاه ِ تو…
چشم تو قبله گاهِ من وُ؛ چشمم به راه تو
سروِ روان! روان شده روحم به سوی تو
درگیرِ چاهِ زنخدان ؛ جعدِ سیاه ِ تو…
کاش بیایی ؛ دل ِ شیدا پر درد است ؛ گل ِ من!
آه… مگر سنگدلی ؟ بین که چه زرد است ؛ رخ من
تا تو نیایی نرود غصّه وُ رنج از دل من
خون به جگر دارم وُ زهر؛ هست شراب وُ مُل من
بیا یک شبی برکنارم نشین
بیا این دل داغدارم ببین
بیا وُ نگو دیر شد نازنین
بیا وُ کنارم بمان وُ همین!
من که از غصّه به تنگ آمده ام
شیشه ام ؛ از پی سنگ آمده ام
بِشِکن ! غم به دلت را مده
پر زمهرم … نه به جنگ آمده ام …
شاعر مریم اقبالیان
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
