سلیمان حسنی
سینه ام ازغصــهْ سنگیــن گشــته آه
باهجـــومِ دردْ٬ غمـگیــن گشــته آه
مثلِ فرهــــادی که بعـدازنبــشِ کوه
باخبـــر از ظلـمِ شیــــرین گشته آه
زار ْ٬ همچــــون بلبـلِ ســرگشته ای
بی خبـــر از یارِ دیـــرین گشــته آه
این زِتقــــدیرم که مثــلِ آسیــــاب
سختیم چون سنگِ زیــرین گشته آه
دورم از هــر خیــر و مِهـر و عاطفــه
چـون خطاکاری که نفــرین گشته آه
هــرچــه می جـــویم ٬ نمی یابـم اثر
چون نهـان آن رویِ سیمین گشته آه
استجـــابت در دعـــایش گُم شــده
چـونکه دورازمُـرغِ آمیــن گشـته آه
روزوشب هایش شـــده لبریزِ اشک
ای دریغــــا ٬ دردْآذیــن گشــته آه
بهـرِحــــامی دلخــوشی دراین زمان
خاطــراتِ خــوبِ پیـشین گشـته آه
خیس چون سیمـایِ باران خـورده ای
ازسرشـکِ دیــــده بالیـن گشـته آه
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
