امشب همه غم های عالم را خبر کن ! بنشین و با من گریه سر کن گریه سر کن ! ای جنگل ، ای انبوه ِ اندوهان ِ دیرین ای چون دل ِ من ، ای خموش ِ گریه آگین سر در…
امشب همه غم های عالم را خبر کن ! بنشین و با من گریه سر کن گریه سر کن ! ای جنگل ، ای انبوه ِ اندوهان ِ دیرین ای چون دل ِ من ، ای خموش ِ گریه آگین سر در گریبان ، در پس ِ زانو نشسته ابرو گره افکنده چشم از درد بسته در پرده های اشک ِ پنهان ، کرده بالین ! ای جنگل ای داد از آشیانت بوی خون می آورد باد بر بال ِ سرخ ِ کشکرک پیغام شومی ست آنجا چه آمد بر سر ِ آنسرو ِ آزاد ؟ ای جنگل ای شب ! ای بی ستاره ! خورشید ِ تاریک ! اشک ِ سیاه ِ کهکشان های گسسته ! آیینه ی دیرینه ی زنگار بسته ! دیدی چراغی را که در چشمت شکستند ؟ ای جنگل ای غم ! چنگ ِ هزار آوای باران های ماتم ! در سایه افکند ِ کدامین ناربُن ریخت خون از گلوی مرغ عاشق ؟ مرغی که می خواند مرغی که با آوازش از کنج ِ قفس پرواز می کرد مرغی که می خواست پرواز باشد … از جنگل ای حیف ! همسایه ی شب های تلخ ِ نامرادی ! در آستان ِ سبز ِ فروردین دریغا آن غنچه های سرخ را بر باد دادی ! ای جنگل ای پیسوته پاییز ! ای آتش ِ خیس ! ای سرخ و زرد ، ای شعله ی سرد ! ای در گلوی ابر و مه فریاد ِ خورشید ! تا کی ستم با مرد خواهد کرد نامرد ؟ ای جنگل ای در خود نشسته ! پیچیده با خاموشی ِ سبز خوابیده با رؤیای رنگین ِ بهار ِ نغمه پرداز زین پیله کی آن نازنین پروانه خواهد کرد پرواز ؟ ای جنگل ای همراز ِ کوچک خان ِ سردار ! هم عهد ِ سر های بریده ! پر کرده دامن از میوه های کال چیده ! کی می نشیند دُرد ِ شیرین ِ رسیدن در شیر ِ پستان های سبزت ؟ ای جنگل ای خشم ! ای شعله ور چون آذرخش ِ پیرهن چاک ! با من بگو از سرگذشت ِ آن سپیدار آن سهمگین پیکر ، که با فریاد ِ تندر چون پاره ای از آسمان افتاد بر خاک ! ای جنگل ای پیر ! بالنده ی افتاده ، آزاد ِ زمینگیر ! خون می چکد ینجا هنوز از زخم ِ دیرین ِ تبر ها ای جنگل ! اینجا سینه ی من چون تو زخمی ست اینجا دمادم دارکوبی بر درخت ِ پیر می کوبد دمادم
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
