عشقِ تو عصایی شد در عنفوانِ جوانیَم
چشم تو را بِدیدَمُ گویی جوان نیَم
چشمانت همچو نسیم ملایمی چو ریحان
در من دمیدُ گلستان کرد زمستان جوانیَم
سوختم در فراقِ تو همچو پروانه گردِ شمع
آتش زدیُ نماند چیزِ دِگَر از روزگارِ جوانیَم
می شود سر کرد روزگارِ بی تو بودن را امّا
چه سود پیری می شومُ که دیگر جوان نیَم
بویِ ریحان که پیچید در کوچه باغِ دلم
شرم کرد زمستانُ شکوفه کرد جوانیَم
ترسم از آن روز که نَبینَمَت یک روز
حسرت به دل بمانم در عنفوانِ جوانیَم
غزل به آخر رسیدُ من مانده ام
این شعر عاشقانهُ مویی سپید در جوانیَم
چشم تو را بِدیدَمُ گویی جوان نیَم
چشمانت همچو نسیم ملایمی چو ریحان
در من دمیدُ گلستان کرد زمستان جوانیَم
سوختم در فراقِ تو همچو پروانه گردِ شمع
آتش زدیُ نماند چیزِ دِگَر از روزگارِ جوانیَم
می شود سر کرد روزگارِ بی تو بودن را امّا
چه سود پیری می شومُ که دیگر جوان نیَم
بویِ ریحان که پیچید در کوچه باغِ دلم
شرم کرد زمستانُ شکوفه کرد جوانیَم
ترسم از آن روز که نَبینَمَت یک روز
حسرت به دل بمانم در عنفوانِ جوانیَم
غزل به آخر رسیدُ من مانده ام
این شعر عاشقانهُ مویی سپید در جوانیَم
#مرتضی _محمدیـ
بندرانزلی ۱۳۹۶/۱۰/۱۲
شاعر مرتضی محمدی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
