مگر که هجـران هست از چهار طبـع جهانکــه چــار طــبــع مـرا داد هـر زمـان هـجــراندلـم پـر آتـش گـردید و گـشـت دیده پـر آبتنم چو بـاد سبک گشت و سر چو خ…
| مگر که هجـران هست از چهار طبـع جهان | کــه چــار طــبــع مـرا داد هـر زمـان هـجــران |
| دلـم پـر آتـش گـردید و گـشـت دیده پـر آب | تنم چو بـاد سبک گشت و سر چو خاک گران |
| بــبــرد جــانـم جــانـان و زنـده مــانـدم مـن | کــه دیــد هــرگــز در دهــر زنــده بـــی جــان |
| عـجـب نبـاشـد اگـر زنده ام کـه در تـن من | مــرکــب اســت ز هـجــران او چــهــار ارکــان |
| چـو شد حرارت عشقش بـر این دلم غالب | از این دو دیده گـشـادم مـن اکـحـل و شـریان |
| اگـر حـرارت کـمـتــر شـود بــه رفـتـن خـون | چـــرا حــرارت مــن شــد فــزون ز رفــتـــن آن |
| شـبـی گـذشـت مـرا دوش دور از آن دلـبـر | سـیـاه و تــیـره چـو دیـدار و فـکـرت شـیـطـان |
| ســیـه نـبــود ولــیـکــن مـرا ســیـاه نـمـود | ســیــاه بــاشــد خــود روز عــاشــق حــیـران |
| به چشم همچو هم آمد مرا سیاه و سپید | بـه حـکـم هر دو چـو هم بـود آشـکـار و نـهان |
| چـنان نمود بـه چـشـم مـن از درازی شـب | نـبــود خــواهـد گـویـی کــه هـرگـزش پــایـان |
| چـو خـیـل پــرویـن بــر آسـمـان پــدیـد آمـد | بــنـات نـعــش نـهـان شــد ز گــنـبــد گــردان |
| پـگـاه دلـبـر دلـجـوی مـن ز حـجـره خـویش | نــهــاد دســت بـــر آن روی بـــیــروان و تــوان |
| ز لـعـل و شـکـر در وی دمـیـد بــاد بـه هـم | هـزاردسـتــان گـفـتـی کـه مـی زنـد دسـتـان |
| چــو گـشـت گـویـا آن بــی زبــان هـزار آواز | گـــل مــورد او گـــشـــت لـــالـــه نــعـــمـــان |
| نـگـر چــه گـفــت مـرا گـفـت مـرمـرا درنـی | که خـیز و بـرجـه مسـعـود سـعـدبـن سـلمان |
| مدیح گـوی کـه فـردا بـه شـادکـامی و لـهو | شــراب خــواهـد خــوردن خــدایـگـان جــهـان |
| سـر ملـوک جـهان تـاج خـسـروان مـحـمود | که هر چه گویمش از مدح هست صد چندان |
| خـدایگانی و شـاهی کـه مدح و خـدمت او | گزیده چـون هنرست و ستـوده چـون احسان |
| بـه گـاه بـخـشـش مـانـنـد عـیـسـی مـریم | بــه گـاه کـوشــش مـانـنـد مـوســی عـمـران |
| دو دسـت او بـه گـه بـزم بـر ولـیـش جـنـان | حــســام او بــه گــه رزم بــر عــدو ثــعــبـــان |
| زمـین شـود چـو هوا و هوا شـود چـو زمین | چـو شـد گران و سـبـک شـاه را رکاب و عنان |
| خــدایـگــانـا شــاهـا کــیـا تــو آن مـلــکــی | که در کمال تـو عاجـز شـدسـت وصف و بـیان |
| زمــانـه حــرزی ســازد هـمـی از آن نـامــه | کـه سـیف دولـت مـحـمـود بـاشـدش عـنـوان |
| بـه کـشـوری که بـه نامت کنند خـطـبـه ادا | درو نــبــیـنــنــد از قــحــط و از نــیـاز نــشــان |
| هـر آن بـنـا کـه بـه نـامـت نـهـنـد بـنـیادش | بــه عــمـرهـا نـکــنـد دســت حــادثــه ویـران |
| هـر آن دیـار کـه ویـران کـنـد سـیـاسـت تـو | فـــلـــک نــدانــد کـــردنــش هــرگـــز آبـــادان |
| ز رای تـسـت هـمـه مـعـجـزات دهـر پـدیـد | ز لـفـظ تـسـت همـه مـشـکـلـات چـرخ عـیان |
| بـه نـزد دسـت تـو بـسـیـار سـوزیـان انـدک | بـــه نــزد تـــیــغ تـــو دشــوار روزگــار آســـان |
| همـیشـه تـا بـود از آسـمـان زمین سـاکـن | کـنـد بــه گـرد زمـیـن آســمـان هـمـی دوران |
| بــه قـدر و رفـعــت مـانـنـد آســمـان بــادی | چـو آسـمـانـت روانـت بــاد بـر جـهـان فـرمـان |
| سـپـهر بـا تـو بـکـرده بـه مـمـلـکـت بـیعـت | زمـانـه بـا تـو بـبـسـتـه بـه خـسـروی پـیـمـان |
| بـه عون دولت عـالم بـه دوسـتـان بـسـپـار | بـه تـیغ نـصـرت گـیتـی ز دشـمـنـان بـسـتـان |
| بــزن بــه بــاغ جـلـالـت سـرای پــرده فـتـح | درو بــگـســتــر از انـصــاف و عـدل شــادروان |
| بـسـاط خـسـروی اندر جـهان فـرو گـسـتـر | عــلــامــت مــلــکــی از ســپــهـر بــر گــذران |
| ز مـلـک خـویـش بـنـاز و عـدل خـود بـرخـور | بــه کـام و لـهـو بــپـای و بـه عـز و نـاز بــمـان |
| تـو شـادمـانـه و سـلـطـان اعـظـم ابـراهیم | بـــه روزگــار تـــو هــمــواره خـــرم و شـــادان |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
