ویژه می پـیر نوش گشت چـو گیتـی جـواندل چـو سبـک شد ز عشق در ده رطل گرانبـر ارغـوان بـیـش خـواه از ارغـوان رخ بـتـیچــو ارغــوان بــاده ای کـه رخ کــنـ…
| ویژه می پـیر نوش گشت چـو گیتـی جـوان | دل چـو سبـک شد ز عشق در ده رطل گران |
| بـر ارغـوان بـیـش خـواه از ارغـوان رخ بـتـی | چــو ارغــوان بــاده ای کـه رخ کــنـد ارغــوان |
| خــانــه انــدوه را زیــر و زبـــر کــن هــمــی | زانـکـه بـه طـبـع و نهاد زیر و زبـر شـد جـهان |
| از ابـر تـاریک رنگ شـد آسـمـان چـون زمین | وزاشـکـفـه گـونه گون گـشـت زمین آسـمان |
| بـــتـــاز در مـــرغـــزار بـــنــاز در جـــویــبـــار | بــغـلـط در لـالـه زار بــنـشـیـن در بــوسـتــان |
| قـــرابـــه ســـر بـــلــیــف ز بـــاد کـــورآوری | مــرغـــی در گــردنــا بـــه لــاف آری و جـــان |
| گـرد بـلـا کـن مـگـر در وی جـفـا کـن مـبـین | نـزد دغــا کـن مـبــاز لـفـظ خــطــا کـن بــران |
| کـــام زیــادت مــجـــو کـــار زیــادت مــکـــن | سـخـن زیـادت مـگـوی خـلـق زیادت مـخـوان |
| بـس بـود ار بـخـردی تـو را سـخـنگـوی بـزم | سـر ز سـرین لـعـبـتـی بـتـی بـریـشـم زبـان |
| رویـش سـیـنـه مـثـال سـاقـش دیـده نـگـار | گـردن سـاعـد نهاد گوشـش انگـشـت سـان |
| پـنجه پـهنش ز عاج بـینی سختـش ز ساج | چـوبـک پـشـتـش ز مورد پـهلویش از خـیزران |
| لنگ ولیکن نه سـسـت زرد ولکن نه زشـت | گنگ و نگردد خـموش ضـخـم و نبـاشـد گران |
| نیست عجب گرز گوشت جداش کردند رگ | چـون ز بــر پـوسـتـش بـنـهـادنـد اسـتـخـوان |
| هـوای جـان را هـمـی هـواش گـیرد از آنـک | هـواسـت او را سـخــن هـواسـت او را زبــان |
| ذاتـش دارد بـه فـعـل ز هـفـت کـوکـب هنـر | از آن بـبـسـتـش خـرد بـه هـفـت پـرده مـیان |
| خـود مگـر زعـفـران کـه گـشـتـش اندام زرد | اکـنـون شــادی دهـد دل را چــون زعــفــران |
| راسـت نگـردد بـه طـبـع تـاش نمالند گـوش | نـایـد انـدر سـخـن تــا بــنـخــسـبــد سـتــان |
| غـنـوده نـازنـیـن کـه بـاشـدش چـون غـنـود | ران و کـــف دلـــبـــری زیـــر کـــف و زیــر ران |
| خــــفــــتــــه ز آواز او رامـــش بــــیـــدار دل | کـودک و گـویـد تــو را ز بــاسـتــان داسـتــان |
| جــان او را دســتـــیــار دل او را دوســتـــدار | طــبـــع ورا ســازوار عــقــل ورا تـــرجـــمــان |
| بـه مهر همتای طبـع بـه طبـع همتای عقل | بــه لــهـو انـبــاز دل بــه لــحــن انـبــاز جــان |
| بــریـسـت او را تــهـی کـه دل نـبــاشـد درو | راز دل خــود بــه خــلـق فـاش کـنـد در زمـان |
| آنــکــه بــود یــک زبـــان راز کــنــد آشــکــار | هشـت زبـان مـمـکـنـسـت کـه راز دارد نهان |
| کرده ز یکـپـاره چـوب ناخـن از شـکل و رنگ | کــه در نــوازش ازو هــمــی بـــرآرد فـــغـــان |
| بـتـی اسـت کـز بـهر او گـر شـودی ممکـنم | دو قـســمـتــم بــاشـدی بــا او جــان و روان |
| بـبـاش مسعود سعد بـر آنچـه گویی همی | حـق را بـاطـل مـکـن یـقـیـن مـگـردان گـمـان |
| بـی این لـعـبـت مبـاش بـی این پـیکـر مزی | چنین کن ار ممکنست جـز این مکن تـا تـوان |
| تـا نـبـود نـعـمـتـی بـبـاش مـهـمـان خـویش | چـو نعمت آری بـه دست مبـاش جـز میزبـان |
| رای شـرف خـیزدت بـر سـر هـمـت نـشـین | بـــار ثـــنـــا بـــایــدت نــهــال رادی نــشـــان |
| تـنـد جـهان رام شـد تـنـد مـکـن جـان و دل | تــیـز فـلـک نـرم شــد تــیـز مـشـو زیـن و آن |
| مـصـاف دشـمـن بــدر دیـده حــاســد بــدوز | حـشـمت این بـرکشوب هیبـت آن بـرفشـان |
| بــسـنـده بــاشـد تـو را تـیـر و کـمـان نـبــرد | تــیـر خــرد مـهـتــری وجــودش انـدر کــمــان |
| مـنـصـور آن نـامـور کـه ده یـک یک عـطـاش | نــداشــت دارنــده دهــر نــزاد زایــنــده کــان |
| تـنـگ شـدی جـان خـلـق ز رحـمـت عـام او | گـر چـو هـوا نـیـسـتـی کـه او نـگـیـرد مـکـان |
| درخـت اقـبــال را هـمـچــو زمـیـن را درخـت | بــنــان افــضــال را هـمــچــو قــلــم را بــنـان |
| نـقـطـه ای از وهـم او نـگـنـجـد انـدر ضـمـیر | نــکــتــه ای از فــضــل او نـیـایـد انــدر بــیـان |
| چـو بـر گـرایـد عـنـان دهـرش بـوسـد رکـاب | چـون بـنـمـایـد رکـاب چـرخـش گـیرد نـشـان |
| هـنــر ســواری دلــیـر کــه روی مــیـدان ازو | چــو کـاغـذ از کـلـک او ز نـعـل گـیـرد نـشـان |
| تـــمــام در روی او کـــه کـــرد یــارد نــگـــاه | ز نــور خــورشــیــد را کــه دیـد یــارد عــیــان |
| مـخـائل سـروری بــه کـودکـی زو بــتــافـت | چو بـر چمن شد دو بـرگ بـوی دهد ضیمران |
| ای بـه کـف از فـقـر و آز روی زمین را سـپـر | وی به دل از جهل و ظلم خلق جهان را امان |
| اگـر بـنـامـت یکـی بـرون خـرامـد بـه جـنـگ | نــام تـــو گــردانــدش بـــاری چـــرخ کـــیــان |
| بـپـوشـد او را ز پـوسـت بــاره او را بـه چـرم | طبـع چو ماهی و گرگ جوشن و بـرگستـوان |
| مــاه وفــای تــو را کــســوف نـامــد ز عــذر | گـلـبــن جــود تــو را خــار نـگـشـت امـتــنـان |
| گـرفـتـه راه امـید نـشـسـتـه رهـبـان عـقـل | کـه کــاروان ســخــاش نـگـســلـد از کــاروان |
| چــو نـوبــهـار گـزیـن خــرمـی از هـر فــلـک | چــو آســمــان بــریـن ایـمــنــی از هــر زیـان |
| مـال تـو یکـسـاعـت اسـت گـنج تـو ناپـایدار | رو کــه بــرآســوده ای ز خــازن و قــهــرمــان |
| وصـف تـو چـون گـویمی جـهان نیارد چـو تـو | اگــر جــهـان نـیـســتــی مــادر نــامــهـربــان |
| هـر کــه ثــنـای تــو را حــد و نـهـایـت نـهـاد | بـحـر و فـلـک را بـجـهد جـسـت میان و کـران |
| گـویمـش این احـتـراق نـه از قـران خـیـزدی | کـه نـیـسـت بــا آفـتـاب و ای تـو کـرده قـران |
| گر بـه مدیح و بـه شـکـر داده ام انصـاف تـو | رای تـو بـا من بـه جـور چـراست همداستـان |
| اوج تـو جـویم ز چـرخ چـه داریم در حـضـیض | عــز تــو جــویـم ز دهــر چــه داریـم در هـوان |
| تـازیـم از بــهـر آن ضـعـیـف مـانـده بـه جـای | ز عـجـز چـون صـورتـی ریـخـتـه بــر بـهـرمـان |
| مــوی بـــرآورد غــم بــر ســر شــادی مــن | وز غـم مـوی سـپــیـد مـویـی گـشـتـم نـوان |
| اگــر شــدم نـاتــوان ز پــیـری آری رواســت | مــرد ز پــیـری شــود ای عــجــبــی نـاتــوان |
| ز بـس کـه چـون عـندلـیب مدح سـرائیدمت | کـــرد مــرا روزگــار خـــانــه چـــون آشـــیــان |
| سوخـتـه خـاکستـرم از آنکه نگذاشت چـرخ | از آتــشـم جــز شــرار از شــررم جــز دخــان |
| اگـر بـه نزدیک خـلـق خـوارم و نـایم بـه کـار | روز نگهبـان چـراست بـر من و شب پـاسبـان |
| همی بـبـارد چو ابـر بـر سر من هفت چـرخ | هــر چــه بــلــا آفــریـد ایـزد در هـفــتــخــوان |
| بـه مغـزم اندر نشـاند وز جـگـرم درگـذشـت | حــد کـشـیـده حــســام نـوک زدوده سـنـان |
| چـنـان فـتـاد آن دریـن کـه خـار در بـرگ گـل | چـنان گـذشـت آن ازین کـه سـوزن از پـرنیان |
| مــرا بــرون آر تــو کــه آهـوی مـشــک نـاب | نــبــود و نــبــود مــگــر شــکــار شــیـر ژیـان |
| چــو گــوهــرم بــازگــیـر ز بــهــر تــاج هـنــر | چــو زر بـــدیــن و بــدان مــرا مــده رایــگــان |
| نـیـم چــو بــد عـهـد زر بــه زیـر هـر نـام رام | بـه قـدر و پـایـنـدگـی چـو گـوهـرم زامـتـحـان |
| تـیغم و طـبـعم بـه فضـل تـیز کند تـیغ عـقل | جـز گـهـر مـن کـه دیـد هـرگـز تـیغ و فـسـان |
| تـا بـه دو قسمت جـهان بـهره دهد خـلق را | لــذتــش انـدر بــهـار نـعــمـتــش انـدر خــزان |
| چـرخ سخایی چو چرخ روشن و عالی بـگرد | کـوه وفـایی چـو کـوه ثـابـت و سـاکـن بـمـان |
| لهو و نشـاط تـو گرم سـایه عـیشـت خـنک | فـکـرت و رای تـو پـیـر دولـت و بـخـتـت جـوان |
| جـهـان و تأیـیـد بـاد تـو را مـشـیـر و مـشـار | سـپـهـر و اقـبــال بــاد تـو را مـعـیـن و مـعـان |
| فـدای جـان تـو بـاد ایـن سـخـن جـان فـزای | کـه مـانـد خـواهـد جــان جـاویـد انـدر جـهـان |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
